1 Kronik 17 SNP

1. Gdy Dawid zamieszkał w pałacu, powiedział do proroka Natana: Oto ja mieszkam w cedrowym pałacu, a skrzynia Przymierza z PANEM — pod zasłonami!

2. Natan odpowiedział: Czyń zatem wszystko, co ci leży na sercu, ponieważ Bóg jest z tobą.

3. Ale jeszcze tej samej nocy Bóg skierował do Natana Słowo tej treści:

4. Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: Tak mówi PAN: Nie ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie.

5. Owszem, jak dotąd, od dnia, w którym wyzwoliłem Izraela, do dziś, nie mieszkałem w stałym domu. Przemieszczałem się z namiotu do namiotu i z przybytku do przybytku.

6. Czy kiedykolwiek w czasie tej wędrówki z Izraelem napomknąłem choć słowem któremuś z sędziów Izraela, jednemu z tych, którym powierzyłem troskę o mój lud: Dlaczego nie zbudujecie Mi cedrowego domu?

7. Teraz więc powiedz mojemu słudze, Dawidowi: Tak mówi PAN Zastępów: Ja wziąłem cię z pastwiska, od owiec, abyś był księciem nad moim ludem, nad Izraelem.

8. Byłem z tobą wszędzie, dokądkolwiek poszedłeś. Wytępiłem przed tobą wszystkich twoich wrogów. Uczynię cię zaś tak sławnym, jak sławni są wielcy tej ziemi.

9. I wyznaczę miejsce mojemu ludowi Izraelowi. Zasadzę go tam. Będzie mieszkał u siebie i nie będzie już drżał. Nie będą go trapić nikczemnicy tak jak na początku,

10. w czasach, gdy wyznaczałem sędziów nad moim ludem Izraelem. Upokorzę wszystkich twoich wrogów. Ogłaszam ci, że PAN wzniesie ci dom!

11. A gdy dopełnią się twoje dni i będziesz miał połączyć się z twoimi ojcami, wzbudzę ci potomka, który będzie jednym z twoich synów — i utrwalę jego panowanie.

12. On zbuduje Mi dom, a Ja na wieki utrwalę jego tron.

13. Ja mu będę ojcem, a on będzie Mi synem. Nie odejmę mu mojej łaski, jak odjąłem ją temu, który był przed tobą.

14. Dam mu ostoję w moim domu i w moim królestwie na wieki — i jego tron będzie niewzruszony na wieki.

15. Natan przemówił więc do Dawida zgodnie z tymi słowami i stosownie do tego widzenia.

16. Wtedy król Dawid przyszedł i usiadł przed obliczem PANA. Kim ja jestem PANIE, Boże? — powiedział. — Czym jest mój ród, że doprowadziłeś mnie aż dotąd?

17. Uznałeś jednak, że to niewiele, Boże, skoro zapowiedziałeś rodowi swojego sługi odległą przyszłość i pozwoliłeś mi zobaczyć bieg przyszłych ludzkich spraw, PANIE, Boże!

18. Co jeszcze może Ci powiedzieć Dawid w związku z tym, że obdarzyłeś go taką godnością? Ty bowiem znasz swego sługę.

19. PANIE, ze względu na swojego sługę i według swojej woli uczyniłeś tę wielką rzecz, aby stało się to dla wszystkich jasne.

20. PANIE, nikt nie jest taki, jak Ty! Nie ma Boga oprócz Ciebie. Nie słyszeliśmy o nikim podobnym.

21. Bo który lud jest jak Twój lud, jak Izrael? On jest tym jedynym narodem na ziemi, po który wybrał się Bóg, aby go sobie wykupić na własność. Przed nim, wykupionym spośród narodów, z Egiptu, usunął On inne narody, by wsławić się i przejąć wszystkich grozą!

22. Ten lud, Izrael, uczyniłeś swoim ludem na wieki i Ty, PANIE, stałeś się jego Bogiem!

23. Teraz więc, PANIE, uwiarygodnij na wieki to Słowo, które wypowiedziałeś o swoim słudze i o jego rodzie — uczyń, jak obiecałeś.

24. Niech się też uwiarygodni i wsławi Twoje imię na wieki, tak by mówiono: Bogiem Izraela jest PAN Zastępów, Bóg Izraela! Ród Dawida zaś, twojego sługi, niech będzie niewzruszony przed Tobą.

25. Gdyż Ty, Boże, objawiłeś swojemu słudze, że zadbasz o jego ród, dlatego twój sługa nabrał odwagi, aby skierować do Ciebie tę modlitwę.

26. A teraz, PANIE, Ty jesteś prawdziwym Bogiem. Ty zapowiedziałeś swojemu słudze całe to dobrodziejstwo.

27. Postanowiłeś pobłogosławić ród swojego sługi, aby trwał przed Tobą na wieki. Tak, PANIE, Ty pobłogosławiłeś — i będzie on błogosławiony na wieki.