2 Kronik 29 SNP

1. Hiskiasz został królem, gdy miał dwadzieścia pięć lat, a panował w Jerozolimie dwadzieścia dziewięć lat. Jego matka miała na imię Abija i była córką Zachariasza.

2. Czynił on to, co prawe w oczach PANA, dokładnie tak, jak jego praojciec Dawid.

3. W pierwszym roku swojego panowania, w pierwszym miesiącu, Hiskiasz otworzył bramy świątyni PANA i naprawił je.

4. Następnie sprowadził kapłanów i Lewitów i zebrał ich na dziedzińcu wschodnim.

5. Powiedział do nich: Słuchajcie mnie, Lewici! Poświęćcie się jak najszybciej i poświęćcie świątynię PANA, Boga waszych ojców. Usuńcie z miejsca świętego, cokolwiek jest tam nieczyste.

6. Nasi ojcowie bowiem dopuścili się niewierności. Czynili to, co złe w oczach PANA, naszego Boga. Opuścili Go, odwrócili się od przybytku PANA — wzgardzili Nim.

7. Zamknęli drzwi przedsionka, pogasili lampy, nie spalali kadzidła ani nie składali całopaleń w świątyni Bogu Izraela.

8. Dlatego spadł na Judę i na Jerozolimę gniew PANA. Za Jego sprawą ich los zaczął wkrótce budzić grozę. Zostali spustoszeni i stali się szyderstwem, jak to zresztą widzicie na swoje własne oczy.

9. Nasi ojcowie polegli od miecza, a nasi synowie, córki oraz żony przebywają w niewoli.

10. Dlatego leży mi na sercu zawarcie przymierza z PANEM, Bogiem Izraela, po to, by odwrócił od nas żar swojego gniewu.

11. Teraz więc, moi synowie, nie ociągajcie się! PAN wybrał was przecież, abyście stali przed Nim, służyli Mu, pełnili powierzone wam obowiązki i spalali kadzidło.

12. Na te słowa powstali następujący Lewici: Machat, syn Amasaja, i Joel, syn Azariasza, z potomków Kehata; Kisz, syn Abdiego, i Azariasz, syn Jehalelela, z potomków Merariego; Joach, syn Zimmy, i Eden, syn Joacha, z Gerszonitów;

13. Szimri i Jejel z potomków Elisafana; Zachariasz i Mataniasz z potomków Asafa;

14. Jechiel i Szimei z potomków Hemana oraz Szemajasz i Uzjel z potomków Jedutuna.

15. Zebrali oni swoich braci, poświęcili się i zgodnie z rozkazem króla, według słów PANA, weszli, aby oczyścić świątynię PANA.

16. Gdy z tym zamiarem weszli do wnętrza świątyni PANA, całą nieczystość, którą zastali w przybytku PANA, wynosili na dziedziniec świątyni PANA. Stamtąd Lewici zabierali ją na zewnątrz i nieśli nad potok Cedron.

17. Świątynię zaczęto oczyszczać w pierwszym dniu pierwszego miesiąca, a w ósmym dniu tego miesiąca kapłani weszli do przedsionka PANA. Poświęcali świątynię PANA przez dalsze osiem dni, a w szesnastym dniu pierwszego miesiąca — zakończyli.

18. Wtedy przybyli do króla Hiskiasza i donieśli: Oczyściliśmy całą świątynię PANA, ołtarz całopalny wraz ze wszystkimi jego przyborami, stół dla rzędów chleba wraz ze wszystkimi jego przyborami,

19. wszystkie też inne przybory, które za swojego panowania i w swojej niewierności usunął król Achaz, naprawiliśmy i poświęciliśmy — są przed ołtarzem PANA.

20. Wtedy król Hiskiasz wstał wcześnie rano, zebrał książąt miasta i udał się do świątyni PANA.

21. Wówczas przyprowadzono siedem młodych cielców, siedem baranów, siedem jagniąt i siedem kozłów, aby je złożyć w ofierze za grzech za królestwo, za świątynię i za Judę. I Hiskiasz polecił synom Aarona, kapłanom, złożyć ofiary całopalne na ołtarzu PANA.

22. Zabito zatem cielce, kapłani wzięli ich krew i skropili nią ołtarz. Po nich zabito barany i krwią skropiono ołtarz. Potem zabito jagnięta i też krwią skropiono ołtarz.

23. Następnie przyprowadzono kozły na ofiarę za grzech przed króla i zgromadzenie, a oni włożyli na nie ręce.

24. A kiedy kapłani je zabili, ich krew za grzech wylali na ołtarz dla przebłagania za całego Izraela, król bowiem polecił, aby ofiara całopalna i ofiara za grzech złożona została za całego Izraela.

25. Hiskiasz polecił też, aby Lewici stawili się w świątyni PANA z cymbałami, lutniami i cytrami zgodnie z nakazem Dawida, królewskiego jasnowidza Gada oraz proroka Natana, ponieważ ten nakaz, pochodzący od PANA, przekazany został za pośrednictwem Jego proroków.

26. Stanęli więc Lewici z instrumentami Dawida, a kapłani z trąbami.

27. Wtedy Hiskiasz dał znak, aby złożyć ofiarę całopalną na ołtarzu. Gdy przystąpiono do jej składania, zaczęto śpiewać pieśń na cześć PANA. Przy wtórze instrumentów Dawida, króla Izraela, zagrały trąby.

28. W całym zgromadzeniu oddawano pokłony, śpiewano pieśni i grano na trąbach, a wszystko to trwało aż do zakończenia ofiary całopalnej.

29. Po jej złożeniu król oraz ci, którzy znajdowali się przy nim, uklękli i złożyli pokłon.

30. Potem król Hiskiasz wraz z książętami polecił Lewitom, aby wielbili PANA słowami Dawida i jasnowidza Asafa. Uczynili to z radością, klękali przy tym i bili pokłony.

31. Hiskiasz zaś odezwał się do nich w te słowa: Właśnie przyjęliście na siebie obowiązki służby PANU. Podejdźcie i wnieście do świątyni PANA ofiary rzeźne i dziękczynne. I zgromadzenie przyniosło ofiary rzeźne i dziękczynne, a wszyscy chętnego serca — ofiary całopalne.

32. Liczba ofiar całopalnych, złożonych przez zgromadzenie, wynosiła: siedemdziesiąt cielców, sto baranów i dwieście jagniąt — wszystko to złożono w ofierze całopalnej dla PANA.

33. Jako poświęcone dary złożono: sześćset cielców i trzy tysiące owiec.

34. Kapłanów było jednak za mało. Nie byli w stanie zdjąć skóry ze wszystkich zwierząt składanych w ofierze całopalnej. Z pomocą zatem pośpieszyli im ich bracia Lewici. Pomagali do końca, dopóki nie poświęcili się kapłani. Lewici bowiem okazali się w tej sprawie bardziej chętni niż oni.

35. W czasie całej uroczystości złożono też bardzo wiele ofiar całopalnych z tłuszczem ofiar pokoju, a także ofiar z płynów. W ten sposób w świątyni PANA wznowiono służbę.

36. Hiskiasz wraz z całym ludem cieszył się z tego, co przygotował im Bóg, wszystko to bowiem przebiegło zaskakująco dobrze.