2 Kronik 36 SNP

1. Następnie lud ziemi skupił się wokół Jehoachaza, syna Jozjasza, i obwołał go królem w Jerozolimie w miejsce jego ojca.

2. Jehoachaz miał dwadzieścia trzy lata, kiedy został królem, i panował w Jerozolimie tylko trzy miesiące.

3. Od władzy w Jerozolimie odsunął go król egipski, który też ukarał kraj daniną w wysokości stu talentów srebra i talentu złota.

4. Ponadto król egipski osadził na tronie Judy i Jerozolimy brata Jehoachaza Eliakima, zmieniając mu przy tym imię na Jehojakim. Jehoachaza natomiast uprowadził Necho do Egiptu.

5. Jehojakim miał dwadzieścia pięć lat, kiedy został królem, i panował w Jerozolimie jedenaście lat. Czynił on to, co było złe w oczach PANA, jego Boga.

6. Nebukadnesar, król Babilonu, wyruszył przeciw niemu, kazał zakuć go w spiżowe kajdany i zaprowadził go do Babilonu.

7. Nebukadnesar zabrał również część przyborów ze świątyni PANA, które w Babilonie złożył w swojej świątyni.

8. Pozostałe sprawy Jehojakima, obrzydliwości, których się dopuszczał, oraz to, co go spotkało, zostało opisane w zwoju Królów Izraela i Judy. Królem po nim został jego syn Jehojakin.

9. Jehojakin miał osiemnaście lat, kiedy został królem, i panował w Jerozolimie trzy miesiące oraz dziesięć dni. Czynił on to, co było złe w oczach PANA.

10. Na przełomie roku król Nebukadnesar posłał rozkaz sprowadzenia go do Babilonu. Zabrano go tam więc wraz z drogocennymi przyborami ze świątyni PANA. Królem Judy i Jerozolimy został z woli Nebukadnesara krewny Jehojakina, Sedekiasz.

11. Sedekiasz miał dwadzieścia jeden lat, kiedy został królem, i panował w Jerozolimie jedenaście lat.

12. Czynił on to, co było złe w oczach PANA, jego Boga. Nie ukorzył się przed prorokiem Jeremiaszem, który przekazywał mu słowa PANA.

13. Ponadto zbuntował się przeciw królowi Nebukadnesarowi, który go wobec Boga zaprzysiągł na wierność sobie. Odmówił posłuszeństwa, stał się nieugięty, nie zawrócił nawet na wezwanie PANA, Boga Izraela.

14. Podobnie wszyscy książęta, kapłani oraz lud pogrążali się w coraz większym odstępstwie. Postępowali równie obrzydliwie jak inne narody i bezcześcili dom PANA, który poświęcił On dla siebie w Jerozolimie.

15. Tymczasem PAN, Bóg ich ojców, przemawiał do nich nieustannie, za pośrednictwem swoich posłańców, ponieważ litował się nad swoim ludem i nad miejscem, które obrał sobie na mieszkanie.

16. Oni jednak drwili z Bożych posłańców, gardzili Jego słowami i wyśmiewali się z Jego proroków. W końcu wywołali gniew PANA na Jego własny lud. Na ich odstępstwo nie było już lekarstwa.

17. Dlatego Bóg sprowadził na nich króla chaldejskiego i wyciął ich młodzież w miejscach świętych, nie okazał litości ani młodzieńcom, ani dziewicom, ani starcom, ani ludziom w sile wieku — wszystkich wydał w jego rękę.

18. Wydał również wszystkie sprzęty Bożej świątyni, te duże i te małe, skarby domu PANA, skarby króla i jego książąt — wszystko zostało wywiezione do Babilonu.

19. Najeźdźcy spalili też świątynię Bożą, zburzyli mury Jerozolimy, puścili z dymem wszystkie jej pałace — i wszystko, co drogocenne, uległo zniszczeniu.

20. Uprowadzili również do Babilonu resztę — tych, którzy uniknęli miecza. A tam stali się oni niewolnikami króla i jego synów aż do nastania królestwa perskiego.

21. W ten sposób spełniło się Słowo PANA wypowiedziane ustami Jeremiasza: Trwać tak będzie, aż ziemia odbierze należne jej szabaty. Odpoczywała ona przez wszystkie lata swego spustoszenia. Tak miało się wypełnić siedemdziesiąt lat.

22. W pierwszym roku panowania Cyrusa, króla Persji, po to, aby spełniło się Słowo PANA wypowiedziane ustami Jeremiasza, PAN pobudził Cyrusa, króla Persji, w głębi jego ducha, aby ogłosił postanowienie w całym swoim królestwie, a także przekazał na piśmie, co następuje:

23. Tak mówi Cyrus, król perski: PAN, Bóg niebios, dał mi władzę nad wszystkimi królestwami ziemi. On też polecił mi, abym zbudował Mu świątynię w Jerozolimie, która leży w Judzie. Kto zatem wśród was należy do Jego ludu, niech PAN, jego Bóg, będzie z nim — niech wyrusza!