2 Królewska 23 SNP

1. Król natomiast rozesłał wezwanie i zgromadził u siebie wszystkich starszych Judy i Jerozolimy.

2. Gdy przybyli, udał się do świątyni PANA, a z nim wszyscy Judejczycy, mieszkańcy Jerozolimy, kapłani i prorocy — słowem, cały lud od najmniejszego do największego. Tam w ich obecności odczytano wszystkie słowa zwoju Przymierza, znalezionego w świątyni PANA.

3. Następnie król stanął przy kolumnie i zawarł przed PANEM przymierze, że będą kroczyć za PANEM, przestrzegać Jego przykazań, postanowień i ustaw całym sercem i całą duszą, czyniąc w ten sposób zadość słowom przymierza, zapisanym w zwoju. Do przymierza przystąpił cały lud.

4. Potem król nakazał arcykapłanowi Chilkiaszowi, kapłanom pomocniczym oraz stróżom progów wynieść ze świątyni PANA wszystkie naczynia sporządzone dla Baala, dla Aszery i dla całego zastępu nieba. Kazał je spalić na zewnątrz Jerozolimy, na polach Cedronu, a popiół zanieść do Betel.

5. Król zwolnił następnie kapłanów [innych bóstw], których ustanowili królowie Judy, aby składali oni ofiary z kadzidła w świątynkach, w miastach Judy i w okolicach Jerozolimy. Podobnie pousuwał tych, którzy składali ofiary z kadzidła Baalowi, słońcu, księżycowi, gwiazdom zodiaku i całemu zastępowi ciał niebieskich.

6. Kazał też wynieść Aszerę ze świątyni PANA poza Jerozolimę, do Doliny Cedronu, spalić ją tam, zetrzeć na proch, proch zaś wyrzucić na cmentarz dla prostego ludu.

7. Król kazał następnie poburzyć urządzone w świątyni PANA pomieszczenia dla kapłanów [innych bóstw], gdzie kobiety tkały zasłony dla Aszery.

8. Sprowadził następnie wszystkich kapłanów z miast Judy i zbezcześcił świątynki, w których składali ofiary z kadzidła — od Geby po Beer-Szebę. Zburzył również świątynki satyrów u wejścia do bramy Jozuego, rządcy miejskiego. Znajdowały się one po lewej stronie od wejścia do miasta.

9. Sprowadzeni kapłani świątynek nie zbliżali się do ołtarza PANA w Jerozolimie, mogli jedynie spożywać przaśniki w gronie swoich braci.

10. Król kazał zbezcześcić również palenisko w dolinie Ben-Hinom, aby już nikt nie przeprowadzał swojego syna ani córki przez ogień dla Molocha.

11. Dalej kazał usunąć rzeźby koni, które królowie Judy ustawili dla bóstwa słońca u wejścia do świątyni PANA, przy sali Netan-Meleka, urzędnika, przy kolumnadach, a rydwany bóstwa słońca kazał spalić.

12. Również ołtarze na dachu górnej komnaty Achaza, zbudowane przez królów Judy, oraz ołtarze, które wzniósł Manasses na obu dziedzińcach świątyni PANA, król kazał zburzyć, pokruszyć, a ich proch wyrzucić do Doliny Cedronu.

13. Król zbezcześcił świątynki po wschodniej stronie Jerozolimy, na południe od Góry Zagłady, zbudowane przez króla Izraela Salomona dla Asztarty, ohydy Sydończyków, dla Kemosza, ohydy Moabitów, i dla Milkoma, obrzydliwości Ammonitów.

14. Kazał również potłuc posągi, pościnać aszery, a miejsca po nich wypełnić ludzkimi kośćmi.

15. Również ołtarz w Betel, świątynkę, którą wzniósł Jeroboam, syn Nebata, i przez którą uwikłał Izraela w grzech, zarówno sam ołtarz, jak i świątynkę, król kazał zburzyć, spalić i zetrzeć w proch. Podobnie kazał spalić Aszerę.

16. W trakcie tych czynności Jozjasz zwrócił uwagę na groby znajdujące się tam na górze. Posłał zatem, kazał wybrać z nich kości i spalił je na ołtarzu, bezczeszcząc go zgodnie ze Słowem PANA, wygłoszonym przez męża Bożego, który zapowiadał te rzeczy.

17. Zapytał przy tym: Co to za nagrobek? Mieszkańcy miasta odpowiedzieli: To grób męża Bożego, który przybył z Judy i zapowiedział to wszystko, co zrobiłeś z ołtarzem w Betel.

18. Wtedy król rozstrzygnął: Zostawcie go zatem, niech nikt nie rusza jego kości. Zachowali więc jego kości wraz z kośćmi proroka, który przybył z Samarii.

19. Ponadto wszystkie świątynki w miastach Samarii, wzniesione przez królów Izraela i budzące gniew PANA, Jozjasz pousuwał i postąpił z nimi tak samo jak z tymi, które zastał w Betel.

20. Wybił też na ich ołtarzach wszystkich tamtejszych kapłanów świątynek i spalił na nich ludzkie kości. Po dokonaniu tego wszystkiego wrócił do Jerozolimy.

21. Potem król rozkazał całemu ludowi: Urządźcie Paschę na cześć PANA, waszego Boga, zgodnie z tym, co jest napisane w tym zwoju Przymierza.

22. Takiej Paschy nie obchodzono od dni sędziów, którzy rządzili w Izraelu, przez cały okres królów Izraela i Judy.

23. Urządzono ją na cześć PANA w Jerozolimie dopiero w osiemnastym roku panowania króla Jozjasza.

24. Jozjasz usunął również tych, którzy radzą się przodków oraz duchów zmarłych, wytępił bożki domowe, plugawe bóstwa i wszystkie obrzydliwości, które pojawiły się w ziemi judzkiej i w Jerozolimie. Zrobił to, by uczynić zadość słowom Prawa, zapisanym w zwoju, znalezionym w świątyni PANA przez kapłana Chilkiasza.

25. Nie było przed nim takiego króla, który by tak, jak on, wrócił do PANA całym sercem, całą duszą i ze wszystkich swych sił, trzymając się ściśle Prawa Mojżesza. Po nim też już się taki nie pojawił.

26. PAN jednak nie złagodniał w swym wielkim gniewie na Judę, w gniewie, do którego swymi posunięciami pobudził go Manasses.

27. PAN rozstrzygnął: Również Judę usunę sprzed mojego oblicza, jak usunąłem Izraela. Odrzucę Jerozolimę, miasto, które wybrałem, oraz świątynię, o której powiedziałem: Tam będzie moje imię.

28. Pozostałe sprawy i dokonania Jozjasza zostały opisane w zwoju Dziejów królów Judy.

29. Za jego czasów faraon Necho, król Egiptu, wyruszył nad rzekę Eufrat, by wesprzeć króla Asyrii. Wówczas król Jozjasz wyprawił się przeciw niemu, lecz w starciu pod Megiddo Necho zadał mu śmierć.

30. Słudzy Jozjasza wywieźli go martwego z Megiddo i sprowadzili do Jerozolimy, gdzie został pochowany w swoim grobie. Wtedy lud ziemi wziął Jehoachaza, syna Jozjasza, namaścił go i obwołał królem po jego ojcu.

31. Jehoachaz miał dwadzieścia trzy lata, kiedy został królem, a panował w Jerozolimie trzy miesiące. Jego matka miała na imię Chamutal i była córką Jeremiasza z Libny.

32. Czynił on to, co złe w oczach PANA, dokładnie tak, jak jego praojcowie.

33. Faraon Necho uwięził go w Ribli, w ziemi Chamat, i pozbawił w ten sposób władzy w Jerozolimie. Nałożył on też na kraj karę w wysokości stu talentów srebra oraz talentu złota.

34. Ponadto w miejsce Jozjasza faraon Necho ustanowił królem Eliakima, syna Jozjasza, zmieniając mu imię na Jehojakim. Jehoachaza Necho wziął z sobą do Egiptu. Tam też Jehoachaz zmarł.

35. Jehojakim składał faraonowi daninę w srebrze i złocie. W związku z tym opodatkował kraj, by dostarczać to srebro zgodnie z nakazem faraona. Od każdego mieszkańca Jehojakim ściągał srebro i złoto według swego oszacowania, aby następnie przekazać je faraonowi Necho.

36. Jehojakim miał dwadzieścia pięć lat, kiedy został królem, a panował w Jerozolimie jedenaście lat. Jego matka miała na imię Zebudda i była córką Pedajasza z Rumy.

37. Czynił on to, co złe w oczach PANA, dokładnie tak, jak jego praojcowie.