2 Samuela 14 SNP

1. Jednak Joab, syn Serui, wiedział, że król wciąż myśli o Absalomie.

2. Posłał więc do Tekoa, skąd sprowadził pewną mądrą kobietę. Udawaj, proszę, że jesteś w żałobie — pouczył ją. — Przywdziej żałobne szaty, nie namaszczaj się olejkiem i zachowuj się jak kobieta, która już od wielu dni rozpacza po zmarłym.

3. W tym stanie przyjdź do króla i przemów do niego mniej więcej tak — i Joab podsunął jej, co ma powiedzieć.

4. Kobieta z Tekoa przyszła zatem do króla, upadła twarzą do ziemi w swym pokłonie, po czym zaczęła: Królu, ratuj!

5. Król zapytał: Co się stało? Ach! — odpowiedziała. — Jestem wdową. Mąż nie żyje.

6. Lecz twoja służąca miała jeszcze dwóch synów. Pokłócili się jednak na polu. Nie miał ich kto rozdzielić. Jeden uderzył drugiego i go zabił.

7. Teraz cała rodzina jest przeciw twojej służącej: Wydaj nam mordercę! Ukarzemy go śmiercią za życie jego brata i zgładzimy przy tym dziedzica. W ten sposób jednak zgaszą ostatni tlący się węgielek, nie przetrwa imię mojego męża i jego potomstwo zniknie z ziemi.

8. Idź do domu, a ja odpowiednio zarządzę w twojej sprawie — zawyrokował król.

9. Lecz kobieta z Tekoa powiedziała: Już wkrótce, mój panie, królu, na mnie i na dom mojego ojca mogą spaść skutki tej winy. Król i jego tron w niczym nie ucierpią.

10. Król zapewnił zatem: Gdyby ktoś ci groził, niech go przyprowadzą do mnie, a więcej już cię nie dotknie.

11. Lecz kobieta prosiła dalej: Proszę, niech król zawezwie PANA, swojego Boga, tak by mściciel krwi już nie domagał się śmierci mojego syna. Król zatem oświadczył: Jak żyje PAN, twojemu synowi nie spadnie włos z głowy.

12. Wówczas kobieta powiedziała: Pozwól, proszę, że twoja służąca wypowie jeszcze słowo do mojego pana, króla. Przemów! — zgodził się.

13. Wówczas zapytała: Dlaczego więc postępujesz z ludem Bożym wbrew własnemu rozstrzygnięciu? Skoro król tak orzekł w tej sprawie, to czy sam nie ponosi winy za to, że nie jedna się ze swoim wygnańcem?

14. Wszystkich nas czeka śmierć. Jesteśmy niczym woda rozlana na ziemię. Nie da się jej już zebrać. Bóg natomiast nie odbiera życia. Obmyśla on raczej sposoby, jak doprowadzić do tego, by wygnany od Niego nie pozostał wygnańcem.

15. Co do mnie, jeśli przyszłam przemówić do króla, mojego pana w tej sprawie, to dlatego, że straszą mnie moi krewni. Twoja służąca pomyślała zatem sobie: Udam się do króla. Przedstawię mu sprawę. Może król opowie się po mojej stronie.

16. Może król mnie wysłucha i wyrwie swoją służącą z ręki człowieka, który mnie i mojego syna chce usunąć z dziedzictwa przydzielonego przez Boga.

17. Twoja służąca pomyślała zatem sobie: Niech słowo mojego pana, króla, przyniesie ukojenie, bo mój pan, król, jest jak anioł Boży, zdolny rozstrzygnąć między tym, co dobre, a co złe — i niech PAN, twój Bóg, będzie z tobą.

18. Po tych słowach król powiedział do kobiety: Chciałbym cię o coś zapytać. Udziel mi szczerej odpowiedzi. Dobrze — zgodziła się kobieta. — Słucham, mój panie, królu!

19. Król zapytał: Czy w tym wszystkim kieruje tobą ręka Joaba? Jak żyje twoja dusza, mój panie, królu — odpowiedziała kobieta — nikt w prawo ani w lewo nie uchyli się przed tym, co orzeknie mój pan, król. Tak, twój sługa Joab pouczył mnie, co mam powiedzieć. On podsunął twojej służącej odpowiednie słowa.

20. Twój sługa Joab chciał zachować pozór, że ta sprawa dotyczy kogoś innego, ale mój pan jest mądry niczym anioł Boży i wie o wszystkim, co dzieje się na ziemi.

21. Po tych słowach król zwrócił się do Joaba: Chciałbym załatwić tę sprawę. Idź, sprowadź tego młodego człowieka, Absaloma.

22. Wtedy Joab upadł twarzą do ziemi w swym pokłonie, pobłogosławił króla i powiedział: Dziś przekonał się twój sługa, że znalazł łaskę w twoich oczach, mój panie, królu, ponieważ król spełnił prośbę swojego sługi.

23. Następnie Joab wstał, udał się do Geszur i sprowadził stamtąd Absaloma do Jerozolimy.

24. Król jednak powiedział: Niech wraca do swojego domu. Ze mną się nie zobaczy. Absalom wrócił zatem do swojego domu, lecz z królem się nie spotkał.

25. Jeśli chodzi o Absaloma, to w całym Izraelu nie było mężczyzny równie przystojnego jak on. Od stóp do głów nie było na nim żadnej skazy.

26. Gdy strzyżono mu włosy — a czynił to pod koniec każdego roku, ponieważ mu ciążyły — ważyły one dwieście sykli według królewskiej wagi.

27. Absalom miał trzech synów i córkę. Miała ona na imię Tamar. Wyrosła na przepiękną kobietę.

28. Mimo że Absalom mieszkał w Jerozolimie dwa lata, z królem się nie widział.

29. Posłał więc po Joaba, zamierzając go wysłać do króla, ale Joab nie chciał do niego przybyć. Posłał zatem drugi raz, lecz i tym razem Joab się nie zjawił.

30. Wówczas Absalom powiedział do swoich sług: Patrzcie! Pole Joaba graniczy z moim polem. Rośnie u niego jęczmień. Idźcie i podpalcie ten łan. I słudzy Absaloma tak zrobili.

31. Wtedy Joab przyszedł do domu Absaloma: Dlaczego twoi słudzy spalili moje zboże?! — zapytał.

32. Absalom odpowiedział: Dlatego, że nie przyszedłeś, gdy przesłałem ci wiadomość: Przyjdź do mnie, bo chcę wysłać cię do króla z zapytaniem: Po co przybyłem tu z Geszur? Lepiej byłoby, gdybym tam pozostał. Chciałbym wkrótce zobaczyć się z królem. A jeśli ciąży na mnie jakaś wina, to niech mnie każe uśmiercić.

33. Joab przybył więc do króla i przekazał mu tę wiadomość. Wówczas król wezwał Absaloma. Ten przybył, pokłonił się królowi twarzą do ziemi, a król go pocałował.