Femte Mosebok 1 N78NN

1. Dette er dei orda som Moses tala til heile Israel i øydemarka austanfor Jordan, på Araba-sletta midt for Suf, mellom Paran og Tofel, Laban, Haserot og Di-Sahab,

2. elleve dagsreiser frå Horeb etter den vegen som fører over Se’ir-fjella til Kadesj-Barnea.

3. Det var i det førtiande året, den fyrste dagen i den ellevte månaden, han tala til israelittane og kunngjorde alt det som Herren hadde sagt at han skulle tala til dei.

4. Då hadde han vunne over amorittkongen Sihon, som budde i Hesjbon, og Basan-kongen Og, som budde i Asjtarot og Edre’i.

5. Austanfor Jordan, i Moab, var det Moses tok til å leggja ut denne lova. Han sa:

6. Herren vår Gud tala såleis til oss ved Horeb: «Lenge nok har de halde dykk ved dette fjellet.

7. Ta no ut og far til fjell-landet åt amorittane og til grannefolka deira i Jordan-dalen, i fjellbygdene og i Sjefela, i Negev og utmed havet, til Kanaan-landet og til Libanon, heilt bort til Storelva, Eufrat.

8. Sjå, eg har lagt landet ope for dykk. Far av stad og ta det landet som Herren svor at han ville gje fedrane dykkar, Abraham, Isak og Jakob, og etterkomarane deira.»

9. Den gongen sa eg til dykk: «Eg kan ikkje greia strevet med dykk åleine.

10. Herren dykkar Gud har late dykk auka i tal, så de i dag er mange som stjernene på himmelen.

11. Gjev Herren, dykkar fedrars Gud, må gjera dykk tusen gonger så talrike som de no er, og velsigna dykk, som han har lova.

12. Men korleis kan eg åleine greia strevet og møda med dykk og trettene dykkar?

13. Kom med nokre vise, vituge og velrøynde menn frå kvar ætt, så skal eg setja dei til førarar for dykk.»

14. Då svara de meg: «Det er både rett og godt, det du rår oss til å gjera.»

15. Så tok eg ættehovdingane dykkar, vise og velrøynde menn, og sette dei til leiarar og førarar for dykk, somme over tusen, somme over hundre, somme over femti og somme over ti, og gjorde dei til tilsynsmenn for ættene.

16. Den gongen gav eg domarane dykkar dette påbodet: «Høyr på landsmennene dykkar, og døm rettvist når nokon har sak med ein landsmann eller med ein innflyttar som bur hjå han.

17. Gjer ikkje skil på folk i retten! Høyr på høg og på låg, og ver ikkje redde nokon; for domen høyrer Gud til. Men saker som er for vanskelege for dykk, skal de koma til meg med, så eg får høyra dei.»

18. Den gongen sa eg frå om alt de skulle gjera.

19. Så tok vi ut frå Horeb og fór gjennom heile den store og uhyggjelege øydemarka som de har sett. Vi fylgde vegen til fjell-landet åt amorittane, såleis som Herren vår Gud hadde sagt oss føre, og kom til Kadesj-Barnea.

20. Då sa eg til dykk: «No er de komne til fjell-landet åt amorittane, som Herren vår Gud vil gje oss.

21. Sjå, Herren din Gud har lagt landet ope for deg. Far opp og ta det, som Herren, dine fedrars Gud, har sagt deg. Ver ikkje redd, og miss ikkje motet!»

22. Då kom de til meg alle saman og sa: «Lat oss senda folk føre, så dei kan gjera seg kjende i landet og seia frå kva veg vi skal fara dit opp, og kva byar vi kjem til!»

23. Det tykte eg vel om, og så tok eg ut tolv mann, ein frå kvar ætt.

24. Dei gjekk av stad, fór opp i fjellet og kom til Esjkol-dalen. Dei endefór landet,

25. tok noko av frukta som veks der, og hadde med seg ned til oss, og fortalde om det dei hadde sett: «Landet som Herren vår Gud vil gje oss, er eit godt land.»

26. Men de ville ikkje fara dit. De sette dykk opp mot Herren dykkar Gud.

27. De sat og murra i telta dykkar: «Herren hatar oss; difor har han ført oss ut or Egypt. Og no vil han gje oss i hendene på amorittane og rydja oss ut.

28. Kva slag land er det vi fer opp til? Frendane våre tok reint motet frå oss då dei kom att og fortalde om eit folk som er større og høgare enn vi, og om store byar med himmelhøge festningsmurar. Der hadde dei sett anakittar òg.»

29. Då sa eg til dykk: «Lat dykk ikkje skræma, og ver ikkje redde dei!

30. Herren dykkar Gud går føre dykk. Han skal strida for dykk, så som de såg han gjorde i Egypt

31. og sidan i øydemarka. Der såg du korleis Herren din Gud bar deg, liksom ein mann ber barnet sitt, heile den vegen de fór, til de kom hit.»

32. Likevel trudde de ikkje på Herren dykkar Gud,

33. han som gjekk føre dykk på ferda og såg etter leirstader åt dykk, om natta i ein eld, så de kunne sjå den vegen de skulle gå, og om dagen i ei sky.

34. Då Herren høyrde korleis de tala, vart han harm og svor:

35. «Ingen av desse mennene, av denne vonde ætta, skal få sjå det gode landet som eg med eid har lova å gje fedrane dykkar.

36. Berre Kaleb, son til Jefunne, skal få sjå det. Han og borna hans vil eg gje det landet han har sett foten på, fordi han så trufast har halde seg til Herren.»

37. Meg òg vart Herren vreid på for dykkar skuld og sa: «Heller ikkje du skal få koma inn i landet.

38. Men Josva Nunsson, som er tenaren din, han skal få koma inn. Gjer han djerv og sterk! For han skal hjelpa Israel til å vinna landet.

39. Og småborna dykkar, som de trudde ville koma i fiendehand, og dei borna som enno ikkje kan skilja godt frå vondt, dei skal koma inn i landet. Eg gjev det til dei, og dei skal ta det i eige.

40. Men de må snu og fara ut i øydemarka, mot Sevsjøen.»

41. Då svara de meg: «Vi har synda mot Herren. No vil vi fara opp og strida, såleis som Herren vår Gud har sagt oss føre.» Så spente de på dykk våpna, alle som ein. De trudde det var lett å trengja inn i fjell-landet.

42. Men Herren sa til meg: «Sei til dei at dei ikkje skal fara opp og strida, for eg er ikkje med dei, og dei kjem til å tapa for fiendane sine.»

43. Eg tala til dykk, men de ville ikkje høyra. De sette dykk opp mot Herren og var høgmodige nok til å fara opp i fjella.

44. Då tok amorittane, som budde der i fjell-landet, ut mot dykk. Dei sette etter dykk som ein biesverm, vann over dykk i Se’ir og forfylgde dykk heilt til Horma.

45. Så kom de att og gret og bad til Herren. Men Herren høyrde ikkje på dykk og lydde ikkje på klagene dykkar.

46. Difor laut de bu i Kadesj heile den lange tida.