Księga Kaznodiei 3 SNP
1. Wszystko ma swój czas. Na każdą sprawę pod niebem przychodzi kiedyś pora:
2. Jest czas rodzenia i czas umierania; jest czas sadzenia i czas zbiorów.
3. Jest czas ranienia i czas leczenia; jest czas burzenia i czas budowy.
4. Jest czas płaczu i czas uśmiechu; jest czas żalu i czas tańca.
5. Jest czas rozrzucania kamieni i czas ich zbierania; jest czas pieszczot i czas rozłąki.
6. Jest czas szukania i czas straty; jest czas gromadzenia i czas wyrzucania.
7. Jest czas rozdzierania i czas zszywania; jest czas milczenia i czas mówienia.
8. Jest czas miłości i czas nienawiści; jest czas wojny i czas pokoju.
9. Jaki pożytek ma pracujący z tego, że się trudzi?
10. Znam to zadanie, z którego Bóg zrobił ludziom zajęcie.
11. Wszystko uczynił pięknym w swoim czasie, nawet wieczność włożył w ludzkie serca, tak jednak, aby człowiek nie mógł w pełni pojąć dzieła, za którego dokonaniem stoi Bóg.
12. Przekonałem się i wiem: Nic nie jest dla ludzi lepsze niż to, by iść przez życie radośnie i pożytecznie.
13. Bo przecież darem Boga jest to, że człowiek może jeść i pić, i przy całym swym trudzie oglądać to, co dobre.
14. Wiem również, że: Wszystko, co Bóg czyni, trwać będzie na wieki — nic do tego dodać i nic ująć z tego. Bóg natomiast to czyni, aby się Go bano.
15. To, co było, znów będzie, a co ma być, już było, Bóg także poszukuje tego, co szukane.
16. I jeszcze to dostrzegłem pod słońcem: Miejsce prawa może zająć niegodziwość, a miejsce sprawiedliwości — przestępstwo.
17. I pomyślałem: Bóg będzie sądził sprawiedliwego i bezbożnego, bo na każdą sprawę jest pora — właściwa chwila na każdy czyn.
18. Pomyślałem dalej: Ze względu na synów ludzkich, aby ich poddać próbie, Bóg chce im pokazać, że nie są lepsi od zwierząt.
19. Bo los synów ludzkich jest taki jak los zwierząt. Jak ci umierają, tak umierają tamte — i wszyscy mają takiego samego ducha. Człowiek nie ma żadnej przewagi nad zwierzęciem. Bo wszystko jest marnością.
20. Wszystko zmierza do jednego miejsca. Wszystko z prochu powstało i w proch się obraca.
21. Kto wie, czy duch istot ludzkich wznosi się ku górze, a duch zwierząt zstępuje w dół, do ziemi?
22. Zauważyłem więc, że nie ma nic lepszego niż to, by człowiek cieszył się ze swoich dzieł — taki jest jego dział. Bo kto może mu objawić, co stanie się po nim?