Księga Kaznodiei 6 BW1975

1. Jest zło, które widziałem pod słońcem i które mocno obciąża człowieka:

2. Gdy Bóg daje człowiekowi bogactwo i skarby, i sławę, tak że mu niczego nie brakuje, czego tylko może zapragnąć, a jednak Bóg nie pozwala mu z tego korzystać, lecz obcy z tego korzysta — jest to marność i przykre cierpienie.

3. Gdyby kto spłodził nawet stu synów i żył długie lata, aż do późnego wieku, lecz nie mógł korzystać z dóbr i nie miałby nawet pogrzebu, musiałbym rzec: Szczęśliwszy niż on jest martwy płód,

4. Bo ten przychodzi na świat jako nic i odchodzi w ciemność, i ciemność okrywa jego imię,

5. Nie widzi też słońca i o niczym nie wie, i ma milszy spokój niż tamten.

6. A choćby żył dwakroć po tysiąc lat, lecz szczęścia nie zaznał żadnego, to czy nie idzie wszystko na jedno miejsce?

7. Wszystek trud człowieka ma służyć jego ustom, a jednak jego łaknienie nie może być zaspokojone.

8. Bo jaką przewagę ma mądry nad głupim? A jaką ubogi nad tym, który wie, jak się urządzić w życiu?

9. Lepiej jest korzystać z tego, co jest przed oczyma, niż pożądać czegoś innego. To również jest marnością i gonitwą za wiatrem.

10. Już dawno nadano nazwę temu, co się dzieje, i postanowiono, czym człowiek będzie. Nie może on spierać się z tym, który jest od niego mocniejszy.

11. Zaiste, im więcej słów, tym więcej marności. Jaka z tego korzyść dla człowieka?

12. Któż może wiedzieć, co jest dla człowieka dobre w tym życiu, dopóki trwają znikome dni jego istnienia, które mijają jak cień? Kto oznajmi człowiekowi, co po nim dziać się będzie pod słońcem?