Ezechiela 37 SNP
1. PAN położył na mnie swą rękę. Wyprowadził mnie w swoim Duchu i postawił na środku doliny. Była ona pełna kości!
2. Oprowadził mnie On wokół nich i zauważyłem, że było ich mnóstwo i były całkiem suche.
3. Wtedy zapytał mnie: Synu człowieczy, czy te kości ożyją? Odpowiedziałem: Wszechmocny PANIE, Ty wiesz.
4. Prorokuj zatem nad tymi kośćmi — polecił — i powiedz do nich: Suche kości! Słuchajcie Słowa PANA!
5. Tak mówi Wszechmocny PAN do tych kości: Oto Ja tchnę w was ducha — i ożyjecie!
6. Dam wam ścięgna, przywrócę mięśnie i oblekę was skórą! Dam wam też ducha i ożyjecie — i przekonacie się, że Ja jestem PAN.
7. Prorokowałem więc, jak mi nakazano. A gdy prorokowałem, usłyszałem dźwięk grzechotania. To kości łączyły się jedna z drugą.
8. Spojrzałem, a one już miały ścięgna i obrosły je mięśnie, po wierzchu zaś pokryła je skóra. Ale nie było w nich ducha!
9. Prorokuj do Ducha, synu człowieczy! — zachęcił mnie. — Powiedz Duchowi: Tak mówi Wszechmocny PAN: Przybądź, Duchu, z czterech stron świata! Tchnij na tych zabitych! Niech ożyją!
10. Prorokowałem więc, jak mi nakazano. Wtedy wstąpił w nich Duch — ożyli! Stanęli na nogach — armia bardzo wielka!
11. Wtedy mi wyjaśnił: Synu człowieczy! Te kości to cały dom Izraela. Oto mówią: Wyschły nasze kości i przepadła nadzieja — jesteśmy skończeni!
12. Dlatego prorokuj i powiedz im: Tak mówi Wszechmocny PAN: Oto Ja otworzę wasze groby, mój ludu, wyprowadzę was z waszych grobów i wprowadzę was do ziemi Izraela.
13. A gdy otworzę wasze groby i wyprowadzę was z waszych grobów, mój ludu, przekonacie się, że Ja jestem PAN.
Zapowiedź jedności narodowej14. Tchnę w was mojego Ducha — i ożyjecie. I osadzę was w waszej ziemi, i przekonacie się, że Ja, PAN, uczyniłem to, co postanowiłem — oświadcza Wszechmocny PAN.
15. PAN skierował do mnie Słowo tej treści:
16. A ty, synu człowieczy, weź sobie jeden kawałek drewna i napisz na nim: Juda i stowarzyszone z nim plemiona Izraela. Weź też drugi kawałek drewna i napisz: Józef, to jest Efraim, i z nim związane plemiona Izraela.
17. Następnie złącz oba te kawałki w jeden kawałek drewna. Niech w twoim ręku stanowią jedno!
18. A gdy zapytają cię twoi rodacy: Wyjaśnij nam, jak to rozumiesz! —
19. oznajmij: Tak mówi Wszechmocny PAN: Oto Ja biorę kawałek drewna Józefa, to jest Efraima, oraz plemion, które z nim są związane, i przykładam do kawałka Judy. Uczynię z nich jeden kawałek! Będą w moim ręku jednym!
20. Miej te dwa kawałki drewna, z umieszczonym na nich napisem, w swoim ręku, tak by je wszyscy widzieli.
21. Oznajmij im też: Tak mówi Wszechmocny PAN: Oto Ja zabiorę synów Izraela spośród narodów, do których przybyli, zgromadzę ich zewsząd i sprowadzę ich do tej ziemi.
22. I uczynię z nich jeden naród, w tej ziemi, na górach Izraela, i będą mieli jednego króla. Już nie będą dwoma narodami i już nie będą podzieleni na dwa królestwa.
23. Nie będą też już więcej kalać się swoimi bóstwami, porzucą swoje ohydztwa i swoje nieprawości. Wybawię ich ze wszystkich ich odstępstw, które ich doprowadziły do grzechu; oczyszczę ich i będą moim ludem. Ja zaś będę ich Bogiem.
24. Mój sługa Dawid będzie ich królem. Wszyscy oni będą mieli jednego pasterza. Będą postępować według moich praw, przestrzegać moich ustaw — będą się do nich stosować.
25. Będą też mieszkać w ziemi, którą dałem mojemu słudze Jakubowi i w której mieszkali ich ojcowie. Będą w niej mieszkać oni i ich synowie, również synowie ich synów — na zawsze; a mój sługa Dawid będzie ich panującym na wieki.
26. I zawrę z nimi przymierze pokoju. Będzie to przymierze wieczne. Okażę im łaskę i rozmnożę ich, i moją świątynię umieszczę wśród nich na wieki.
27. Wśród nich będzie moje mieszkanie, będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.
28. Wtedy przekonają się narody, że Ja jestem PAN, ten, który uświęca Izraela przez to, że moja świątynia będzie wśród nich na wieki.