Tekvin 39 KMEYA

1. VE Yusuf Mısıra indirildi; Firavunun bir memuru, muhafız askerler reisi, Mısırlı Potifar, onu oraya indirmiş olan İsmailîlerin elinden satın aldı.

2. Ve RAB Yusufla idi, ve muvaffakıyetli adamdı; ve Mısırlı efendisinin evinde idi.

3. Ve efendisi gördü ki, RAB onunla idi, ve yaptığı her şeyde RAB ona muvaffakıyet veriyordu.

4. Ve Yusuf onun gözünde lûtuf buldu, ve onun hizmetinde bulunuyordu; ve onu evi üzerine tayin etti, ve kendisine ait olan her şeyi onun eline verdi.

5. Onu evinde, ve kendisine ait olan her şeyi üzerine tayin ettiği zamandan itibaren vaki oldu ki, RAB Yusufun yüzünden Mısırlının evini mubarek kıldı; ve evin içinde ve tarlada, ona ait olan her şeyde RABBİN bereketi vardı.

6. Ve kendine ait olan her şeyi Yusufun eline bıraktı; ve yediği ekmekten başka onun yanında olan hiç bir şeyi bilmezdi. Ve Yusuf endamı güzel, ve bakılışta güzeldi.

7. Ve bu şeylerden sonra vaki oldu ki, efendisinin karısı Yusufa göz atıp: Benimle yat, dedi.

8. Fakat reddedip efendisinin karısına dedi: İşte, efendim benimle evde ne olduğunu bilmez, ve kendisine ait olan her şeyi elime vermiştir,

9. bu evde o benden büyük değildir; ve senden başka bir şeyi benden esirgemedi, çünkü sen karısısın; ve nasıl bu büyük kötülüğü yapayım, ve Allaha karşı suç edeyim?

10. Ve her gün Yusufa söylediği halde, onun yanında yatmak, yahut onunla beraber olmak ricasını dinlemezdi.

11. Ve vaki oldu ki, günlerin birinde işini yapmak için eve girdi, ve orada ev halkından içerde kimse yoktu.

12. Ve: Benimle beraber yat, diyerek onu esvabından tuttu; ve Yusuf esvabını onun elinde bırakıp kaçtı, ve dışarı çıktı.

13. Ve vaki oldu ki, esvabını elinde bırakıp dışarı kaçtığını görünce,

14. evinin adamlarını çağırdı, ve onlara dedi: Bakın, bizimle eğlenmek için bu İbranî adamı bize getirdi; benimle yatmak için yanıma geldi, ve yüksek sesle çağırdım;

15. ve vaki oldu ki, sesimi yükseltip çağırdığımı işitince, esvabını yanıma bırakıp kaçtı, ve dışarı çıktı.

16. Ve efendisi evine gelinciye kadar, esvabını yanında alıkoydu.

17. Ve ona bu sözlere göre söyliyip dedi: Bize getirdiğin İbranî köle benimle istihza etmek için yanıma geldi;

18. ve vaki oldu ki, sesimi yükseltip çağırdığım zaman, esvabını yanıma bırakıp dışarı kaçtı.

19. Ve vaki oldu ki, efendisi: Bana senin kölen böyle yaptı, diyerek karısının kendisine söylediği sözleri işittiği zaman, öfkesi alevlendi.

20. Ve Yusufun efendisi onu alıp zindana, kıralın mahpuslarının bağlandığı yere, teslim etti, ve orada zindanda kaldı.

21. Fakat RAB Yusufla idi, ve ona inayet gösterdi, ve zindan müdürünün gözünde ona lûtuf verdi.

22. Ve zindan müdürü zindanda olan bütün mahpusları Yusufun eline verdi; ve orada yapılan her şeyi yapan o idi.

23. Zindan müdürü onun elinde olan hiç bir şeye bakmazdı, çünkü RAB onunla idi, ve yaptığı şeyde RAB ona muvaffakıyet veriyordu.