Første Mosebok 44 N78NN

1. Sidan sa Josef til hushaldaren sin: «Fyll sekkene åt desse mennene med korn, så mykje dei kan få med seg, og legg pengane åt kvar av dei oppå kornet!

2. Legg så staupet mitt, sølvstaupet, øvst i sekken til den yngste, saman med kornpengane hans!» Og han gjorde som Josef sa.

3. Morgonen etter, med same det ljosna, fekk mennene fara av stad med esla sine.

4. Men dei var ikkje langt utom byen komne før Josef sa til hushaldaren sin: «Set etter mennene! Og når du tek dei att, skal du seia til dei: Kvifor løner de godt med vondt? Kvifor har de stole sølvstaupet mitt?

5. Er ikkje dette det staupet som herren min drikk av, og som han spår i? Det var ille gjort av dykk!»

6. Då hushaldaren tok dei att, sa han dette til dei.

7. «Kvifor talar du såleis, herre?» spurde dei. «Gud fri tenarane dine frå å gjera noko slikt!

8. Du ser, dei pengane vi fann øvst i sekkene våre, hadde vi med oss hit til deg att frå Kanaan. Kvifor skulle vi då stela sølv eller gull or huset åt herren din?

9. Den av tenarane dine som det vert funne hjå, han skal døy, og vi andre skal vera trælane dine.»

10. Han svara: «Ja, lat det vera som de seier! Den som det vert funne hjå, skal vera trælen min, men de andre skal vera utan skuld.»

11. Så skunda dei seg og lyfte sekkene ned på jorda og opna kvar sin sekk.

12. Hushaldaren såg etter, tok til hjå den eldste og enda hjå den yngste. Og staupet fann han i sekken hans Benjamin.

13. Då reiv dei sund kleda sine, kløvja kvar sitt esel og fór attende til byen.

14. Og Juda og brørne hans kom inn i huset åt Josef medan han endå var der. Og dei kasta seg til jorda for han.

15. Då sa Josef til dei: «Kva er det de har gjort? Veit de ikkje at eg kan finna ut det som er dult?»

16. «Kva skal vi svara deg, herre?» sa Juda. «Kva kan vi seia, og korleis kan vi syna at vi er skuldlause, når Gud har funne skuld hjå tenarane dine? Sjå, vi er trælane dine, herre, både vi og han som staupet vart funne hjå.»

17. Men Josef sa: «Gud fri meg frå å gjera slikt! Den som hadde staupet, han skal vera trælen min. Men de andre kan fara heim til far dykkar i fred.»

18. Då gjekk Juda fram for han og sa: Høyr her, herre! Lat tenaren din få tala eit ord til deg, og ver ikkje harm på meg! Du er då som farao sjølv!

19. Du spurde oss, herre: «Har de nokon far eller bror?»

20. Då svara vi: «Ja, vi har ein gamal far, og han har ein ung son, som han fekk på sine gamle dagar. Denne guten hadde ein bror, men han er borte. No er han åleine att etter mor si, og far hans er så glad i han.»

21. Du sa til tenarane dine: «Kom hit til meg med han, så eg får sjå han med eigne augo.»

22. Då sa vi til deg, herre: «Guten kan ikkje skiljast frå far sin; for skilst han frå han, døyr faren.»

23. Men du sa til tenarane dine: «Kjem ikkje yngste bror dykkar med hit, vil eg ikkje sjå dykk for augo mine.»

24. Då vi så kom heim til far vår, tenaren din, fortalde vi han kva du hadde sagt, herre.

25. «Far av stad att,» sa far, «og kjøp litt korn til oss!»

26. Då svara vi: «Nei, det kan vi ikkje gjera. Men er yngste bror vår med, skal vi fara dit ned. For vi kan ikkje koma mannen for auga utan at yngste bror vår er med.»

27. Då sa far vår, tenaren din, til oss: «De veit at eg fekk to søner med same kona.

28. Men den eine vart borte for meg. Eg sa: Han er visseleg ihelriven, og eg har ikkje sett han sidan.

29. Tek de no denne òg ifrå meg, og kjem han ut for ei ulukke, så sender de meg, gamal og grå, med sorg ned i dødsriket.»

30. Skal eg no koma heim til far min, tenaren din, og vi ikkje har med oss guten, som hjarta hans heng så fast ved,

31. så vert det døden hans, når han ser at guten ikkje er med. Vi kjem til å senda far vår, tenaren din, gamal og grå, med sorg ned i dødsriket.

32. For eg, tenaren din, tok på meg å svara for guten hjå far min. Eg sa: «Kjem eg ikkje heim att til deg med han, skal eg stå i skuld til deg alle mine dagar.»

33. Lat difor meg vera att i staden for guten og vera trælen din, herre! Lat han fara heim att saman med brørne sine!

34. For korleis kunne eg koma heim att til far når guten ikkje var med? Eg heldt ikkje ut å sjå på den sorg som då kom over far min.