Profeten Jesaja 57 N11NN

1. Den rettferdige går til grunne, og ingen bryr seg om det. Dei trufaste blir rivne bort utan at nokon merkar det. Av vondskap er den rettferdige riven bort.

2. Han går inn med fred. Dei kviler der dei ligg. Han gjekk den rette vegen.

3. Men kom hit, de søner av ei kvinne som tyder teikn, de avkom av ein ekteskapsbrytar og ei hore!

4. Kven har de moro med? Kven geipar de til og rekkjer tunge mot? Sanneleg, de er born av synd, avkom av løgn!

5. De brenn av lyst mellom eiketrea, under kvart frodig tre, de slaktar born i elveleia, nede i fjellkløftene.

6. Dei glatte steinane i elveleiet er din del, dei er din lut. For dei auser du ut drikkoffer og ofrar grødeoffer. Skulle eg finna meg i det?

7. På eit høgt og stort fjell gjorde du i stand ei lege. Der gjekk du opp for å ofra slaktoffer.

8. Bak dør og dørkarm sette du ditt merke. Du gjekk bort frå meg, du kledde av deg, du la deg ned og gjorde plass. Du gjorde avtale med dei som du elskar å liggja med, du såg dei nakne.

9. Du drog til Melek med olje og hadde mykje salve med deg. Du sende bodberarar langt av stad, lét dei gå ned i dødsriket.

10. Du vart sliten av den lange vegen, men du sa ikkje: «Det er fåfengt.» Hendene dine søkte nye krefter, difor vart du ikkje sjuk.

11. Kven er det du fryktar og er redd, sidan du lever i løgn? Meg hugsar du ikkje og bryr deg ikkje om. Nei, eg tagde i lange tider, så meg var du ikkje redd.

12. Eg vil fortelja om di rettferd og om dine gjerningar. Dei kan ikkje hjelpa deg.

13. Samlinga di av gudar får berga deg når du ropar. Vinden lyfter dei, alle saman, eit vindpust tek dei med seg. Men dei som tek si tilflukt til meg, skal arva landet og ta mitt heilage fjell i eige.

14. Han seier: Bygg, bygg, rydd veg! Ta bort kvar snublestein frå vegen til folket mitt!

15. Så seier han som er høg og opphøgd, han som tronar evig, Den heilage er hans namn: I det høge og heilage bur eg og hos den som er knust og nedbøygd i ånda. Eg vil gje ånda liv hos dei som er bøygde ned, gje hjartet liv hos dei som er knuste.

16. For eg fører ikkje sak til evig tid og er ikkje harm for alltid. Då ville ånda bli kraftlaus for mitt andlet, livspusten som eg har laga.

17. Fordi han var skuldig og grådig, vart eg harm og slo han. Eg løynde meg i vreide. Men han vende seg bort og gjekk ein veg etter eige hjarte.

18. Eg såg dei vegar han gjekk. No vil eg lækja han og leia han og gje han trøyst. Hos dei som sørgjer,

19. skaper eg ny frukt på leppene: Fred, fred til den som er nær og til den som er langt borte, seier Herren. Eg vil lækja han.

20. Men dei urettferdige er som det opprørte havet, for det kan ikkje falla til ro, og bølgjene rører opp mudder og gjørme.

21. Det finst ingen fred, seier min Gud, for dei urettferdige.