Profeten Jeremia 17 N78NN

1. Judas synd er skriven ¬opp med jerngriffel og rita inn med diamantstift på deira hjartetavle ¬og på altarhorna.

2. Sønene deira skal minnast altara og Asjera-pålane som dei hadde ¬under kvart grønt tre og på høge haugar,

3. på bergtoppar ute i marka. Din rikdom og alle dine skattar gjev eg til plyndring, like eins dine offerhaugar til straff for synda ¬i heile ditt land.

4. Av deg sjølv må du seia frå deg den arven eg gav deg. Eg lèt deg træla for ¬dine fiendar i eit land du ikkje kjenner. For vreiden min logar som eld, og han skal brenna for alltid.

5. Så seier Herren: Forbanna er den mann som set si lit til menneske, som stør seg ¬til vesale skapningar og vender seg bort frå Herren.

6. Han er lik ein busk ¬i øydemarka; han får ikkje sjå at lukka kjem, men held til ¬på dei turraste vidder, i eit saltlende, der ingen bur.

7. Velsigna er den mann ¬som lit på Herren og set si von til han.

8. Han er lik eit tre ¬som er planta attmed vatn og tøyer røtene bort åt ¬ein bekk. Det reddast ikkje ¬når heten kjem, men står der ¬med lauvet grønt. Det sturer ikkje i turketider og held ikkje opp ¬med å bera frukt.

9. Hjarta er meir svikefullt ¬enn noko anna, det kan ikkje lækjast. Kven skjønar seg på det?

10. Eg, Herren, er den som granskar hjarta ¬og prøver nyrer. Eg løner kvar og ein ¬etter hans ferd, etter frukta av hans gjerningar.

11. Lik ei rapphøne ¬som ligg på egg ho ikkje sjølv har vorpe, er den som vinn rikdom ¬med urett. Midt i si levetid ¬må han gå frå han og står der til sist som ein narr.

12. Ein herleg kongsstol, opphøgd frå den fyrste tid, er staden ¬der vår heilagdom står.

13. Herre, du Israels von, alle som går bort frå deg, skal verta til skammar; dei som vik frå deg i landet, skal skrivast opp. For dei har gått bort ¬frå Herren, kjelda med levande vatn.

14. Læk meg, Herre, ¬så vert eg lækt! Frels meg du, ¬så vert eg frelst! For du er min lovsong.

15. Folk kjem og seier til meg: «Kvar vart det av Herrens ord? Lat det no koma!»

16. Eg har ikkje nekta ¬å vera hyrding og fylgja etter deg, eg har ikkje ynskt ¬ulukkedagen hit. Du veit kva eg har forkynt, det ligg ope for deg.

17. Ver ikkje til redsle for meg! Du er mi livd på ulukkedagen.

18. Lat ikkje meg ¬verta til skammar, men dei som forfylgjer meg. Lat ikkje meg, men dei verta gripne av redsle! Lat ein ulukkedag ¬koma over dei, knus dei med eit dobbelt slag!

19. Så sa Herren til meg: Gå og stå i Folkeporten, der Juda-kongane går inn og ut, og i alle dei andre portane i Jerusalem,

20. og sei til dei: Høyr Herrens ord, de Juda-kongar, du Juda-folk og alle Jerusalems-buar, de som går inn gjennom desse portane.

21. Så seier Herren: Akta dykk, så sant de har livet kjært, så de ikkje ber bører på sabbatsdagen og kjem inn gjennom Jerusalems portar med dei.

22. Heller ikkje må de bera noko ut or husa dykkar på sabbatsdagen eller gjera noko arbeid. De skal halda kviledagen heilag, så som eg baud fedrane dykkar.

23. Dei ville ikkje høyra og vende ikkje øyra til, men var stridlyndte; dei lydde ikkje og tok ikkje imot lærdom.

24. Dersom de høyrer på meg, lyder ordet frå Herren, så de ikkje ber bører inn gjennom portane i denne byen på sabbatsdagen, men held kviledagen heilag og ikkje gjer noko arbeid då,

25. skal kongar som sit på Davids kongsstol, og som køyrer med hestar og vogner, få koma inn gjennom portane, både dei og hovdingane deira, Juda-mennene og Jerusalems-buane. Og det skal alltid bu folk i denne byen.

26. Då skal dei koma frå byane i Juda og bygdene kring Jerusalem, frå Benjamins-landet, Sjefela, fjell-landet og Negev og bera fram brennoffer, slaktoffer, grødeoffer og røykjelse og ofra takkoffer i Herrens hus.

27. Men vil de ikkje lyda meg og halda kviledagen heilag, men kjem med bører inn gjennom Jerusalems portar på sabbatsdagen, då set eg eld på portane. Han skal øyda borgene i Jerusalem og skal ikkje slokna.