Joba 14 BW1975

1. Człowiek urodzony z niewiasty żyje krótko i jest pełen niepokoju.

2. Wyrasta jak kwiat i więdnie; ucieka jak cień i nie ostaje się.

3. Aleć jeszcze nad takim masz otwarte oczy i pozywasz mnie przed siebie na sąd.

4. Jak może czysty pochodzić od nieczystego? Nie ma ani jednego.

5. Gdy jednak jego dni są ustalone, a liczba jego miesięcy postanowiona u ciebie, gdy Ty wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć,

6. Odwróć od niego swój wzrok, niech odpocznie, niech jak najemnik nacieszy się swoim dniem.

7. Drzewo może mieć nadzieję; choć jest ścięte, znowu się odradza, a jego pędy rosną dalej,

8. Chociaż jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień obumiera w prochu,

9. To jednak, gdy poczuje wilgoć, puszcza pędy i gałęzie jak świeża sadzonka.

10. Lecz gdy człowiek skona, leży bezwładny; a gdy człowiek wyzionie ducha, gdzie jest potem?

11. Jak ubywa wód z morza, jak strumień opada i wysycha,

12. Tak człowiek, gdy się położy, nie wstanie; dopóki niebo nie przeminie, nie ocuci się i nie obudzi się ze swojego snu.

13. Obyś mnie ukrył w krainie umarłych, schował mnie, aż uśmierzy się twój gniew, wyznaczył mi kres, a potem wspomniał na mnie!

14. Gdy człowiek umiera, czy znowu ożyje? Przez wszystkie dni mojej służby będę oczekiwał, aż nadejdzie zmiana.

15. Wtedy będziesz wołał, a ja ci odpowiem, będziesz tęsknił za tworem swoich rąk.

16. Lecz teraz liczysz moje kroki, pilnujesz mojego grzechu.

17. Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, a moja wina powleczona barwą.

18. Zaprawdę, jak obsuwająca się góra pęka, a skała przesuwa się ze swego miejsca,

19. Jak woda drąży kamienie, a ulewa spłukuje glebę, tak Ty wniwecz obracasz nadzieję człowieka.

20. Bierzesz na zawsze nad nim górę — i odchodzi; zmieniasz jego oblicze — i odprawiasz go.

21. Jego dzieci zdobywają szacunek — lecz on o tym nie wie; gdy żyją w poniżeniu, on na to nie zważa.

22. Dopóki ma ciało, odczuwa ból, dopóki jest w nim tchnienie, smuci się.