Eyub 17 KMEYA

1. RUHUM kırıldı, günlerim söndü, Beni kabir bekliyor.

2. Gerçek, müstehziler yanımdadır, Ve gözüm onların hakaretile geceyi geçiriyor.

3. Şimdi rehin ver, kendine karşı benim kefilim ol; Benimle el tutuşacak kim var?

4. Çünkü onların yüreğini anlayışa kapadın; Bundan dolayı onları yükseltmiyeceksin.

5. Pay alsın diye dostları ele veren adam, Kendi oğullarının da gözleri söner.

6. Ve beni kavmlara mesel etti; Ve onlar yüzüme tükürmedeler.

7. Ve gözüm kederden karardı Azamın hepsi de gölge gibi.

8. Doğru adamlar buna şaşacaklar, Ve dinsize karşı suçsuz adam davranacak.

9. Ve salih kendi yolunu tutacak, Elleri temiz olan da gittikçe kuvvetlenecek.

10. Fakat siz hepiniz, haydi yine gelin; Ve aranızda bir hikmetli adam bulmıyacağım.

11. Günlerim geçti, niyet ettiğim Yüreğimin malı olan şeyler kırıldı.

12. Geceyi gündüz yerine koyuyorlar: Işık karanlığa yakındır, diyorlar.

13. Eğer ölüler diyarını evimdir diye bekliyorsam, Eğer yatağımı karanlığa serdimse;

14. Eğer çukura: Babamsın sen, Kurda: Anam ve kızkardeşimsin, dedimse,

15. Öyle ise ümidim nerede? Ve ümidim, onu kim görecek?

16. Ölüler diyarının kapılarına inecek, Toprakta birlikte rahata erdiğimiz zaman.