Joba 20 SNP

1. Wtedy odezwał się Sofar z Naama:

2. Chcę ci odpowiedzieć, bo biję się z myślami i czuję się do tego zmuszony.

3. Słyszę to obraźliwe pouczenie i zgodnie z mym zrozumieniem mój duch podsuwa mi odpowiedź.

4. Czy wiesz o tym, że od zawsze, od zamieszkania człowieka na ziemi,

5. triumf bezbożnych trwał krótko, a radość niegodziwych tylko chwilę?

6. Choćby wyniosłość takiego dosięgała niebios, a jego głowa dotykała obłoków,

7. ginął na zawsze tak jak to, co wydalał, a ci, którzy go widywali, pytali: Gdzie się podział?

8. Ulatywał jak sen, był nie do znalezienia, znikał jak nocne widziadło.

9. Oglądano go — i nagle przestano, bo zniknął ze swojego sąsiedztwa.

10. Jego dzieci musiały czynić zadość oszukanym, a jego potomstwo zwracać zagrabione bogactwo.

11. Pomimo że sam czuł się młodo, musiał rześki położyć się w prochu.

12. Choć złem osładzał sobie usta, choć skrywał je pod językiem,

13. cieszył się nim zamiast je porzucić, zatrzymywał je na podniebieniu,

14. to w jego wnętrzu te przysmaki zmieniły się w jad żmii.

15. Chłonął bogactwa, ale musiał je zwrócić, Bóg wyparł je z jego brzucha.

16. Wessał jad żmii i zabił go język gada.

17. Nie cieszyły go już potem rzeki bogactw, potoki miodu i mleka.

18. Musiał oddać, co zyskał, zamiast to strawić, nie nacieszył się swoim utargiem.

19. Gnębił bowiem i porzucał ubogich, zagarniał niesłusznie cudze domy.

20. Nie znał umiaru w zachciankach, nie powściągał żadnego ze swych pragnień.

21. Z jego uczty nic nie zostawało, dlatego musiały przepaść jego dobra.

22. Pomimo dostatku dosięgały go troski, z całą mocą nawiedzała niedola.

23. Kiedy się najadał, Bóg zsyłał żar swojego gniewu i uderzał go gradem swoich razów.

24. Chciał uciec przed żelazem, lecz go przeszył łuk spiżowy.

25. Wyciągnął z pleców strzałę — grot lepki od żółci — i zadrżał ogarnięty strachem.

26. Gęsty mrok zaczaił się na jego skarby, jego zaś i pozostałych z nim w namiocie pochłonął ogień przez nikogo nie wzniecony.

27. Niebiosa odsłaniały jego winę, a ziemia powstawała przeciw niemu.

28. Powódź zmywała jego dom, rozpływał się on w dniu Bożego gniewu.

29. Taki dział Bóg wyznaczał bezbożnemu, takie dziedzictwo Bóg im zawsze zapowiadał.