Eyub 27 KMEYA

1. VE yine kendi meseline dönüp Eyub dedi:

2. Hakkımı elimden çekip alan Allahın varlığı hakkı için, Ve canıma acılık veren Kadîrin varlığı hakkı için

3. (Çünkü hâlâ bende hayatım bütündür, Ve Allahın ruhu burnumdadır);

4. Gerçek benim dudaklarım haksızlık söylemez, Ve benim dilimden yalan çıkmaz.

5. Sizi doğru saymak benden ırak olsun; Son soluğumu verinciye kadar kemalimi kendimden ayırmıyacağım.

6. Salâhımı sıkı tutmaktayım, ve onu bırakmam; Ömrüm oldukça yüreğim beni ayıplamıyacaktır.

7. Kötü kişi nasılsa, düşmanım da öyle olsun, Haksız adam nasılsa, üzerime ayaklanan da öyle olsun.

8. Çünkü Allah dinsizin canını aldığı zaman, Onun ümidi nedir, kazanç edinmiş olsa bile?

9. Onun üzerine sıkıntı gelince, Feryadını Allah işitir mi?

10. Kadîrde zevk bulur mu? Ve her vakit Allahı çağırır mı?

11. Allahın elinde olanı size öğreteyim; Kadîrde olanı gizlemiyeyim.

12. İşte, siz hepiniz gördünüz; Ya niçin büsbütün boş adamlar oldunuz?

13. Kötü adamın Allahtan payı, Ve zorbaların Kadîrden aldıkları miras şudur:

14. Oğulları çoğalırsa, kılıç içindir; Ve zürriyeti ekmeğe doymıyacaktır.

15. Kendisinden artakalanlar ölümde gömülecekler, Ve dul karıları ağlamıyacaklardır.

16. Toprak gibi gümüş yığsa, Ve çamur gibi çok esvap hazırlasa;

17. O hazırlar, fakat onu salih giyer, Ve gümüşü suçsuz adam pay eder.

18. Evini bina eder, bir güve gibi, Ve korucunun kurduğu çardak gibi.

19. Zengin olarak yatar, fakat atalarına katılmaz; Gözlerini açar, ve yok olmuştur.

20. Dehşetler ona sel gibi erişir; Kasırga onu geceleyin çalıp götürür.

21. Şark yeli kaldırıp onu götürür, ve gider; Ve onu yerinden süpürür.

22. Çünkü Allah onun üzerine oklarını atar, ve esirgemez; Onun elinden kaçmak için çabalar.

23. Ona el çırparlar, Ve kendi yerinden ona ıslık çalarlar.