Joba 37 SNP
1. Dlatego właśnie moje serce drży, chciałoby wyrwać się z piersi!
2. Słuchajcie tylko uważnie grzmotu Jego głosu, pomruku, który wychodzi z Jego ust!
3. Daje go słyszeć wszędzie pod niebem, a błyskawicą sięga krańców ziemi.
4. Za nią rozlega się łoskot, roznosi się potężnym brzmieniem — nie wstrzymuje On błyskawic, daje słyszeć się Jego głos.
5. Tak Boży głos rozbrzmiewa, On czyni wielkie cuda, których nie pojmujemy.
6. Do śniegu mówi: Padaj na ziemię! I do ulewnych deszczów: Padajcie rzęsiście!
7. Wstrzymuje pracę każdego człowieka, aby wszyscy poznali Jego dzieło.
8. Zwierzęta również wchodzą do kryjówek i kładą się w swych legowiskach.
9. Z Jego komnaty wychodzi burza, z wiatrem północnym sprowadza mróz.
10. Pod tchnieniem Boga powstaje lód, ścinają się szerokie wody.
11. Obciąża także chmury wilgocią, rozpędza obłok błyskawicą.
12. Chmury wirują zgodnie z Jego planem, aby wykonać wszystko, co im powie — wszędzie na obliczu ziemi.
13. Czasem Jego gromy są rózgą, czasem niosą Jego ziemi dobro, czasem docierają jako dowód Jego łaski.
14. Zwróć na to uwagę, Jobie, zatrzymaj się i rozważ Boże cuda!
15. Czy wiesz, jaki plan Bóg ma dla nich i w jaki sposób z Jego obłoku uderza błyskawica?
16. Czy wiesz coś o unoszeniu się chmur, o cudach mądrości Doskonałego?
17. Ty, któremu gorąco w ubraniu, gdy ziemia cichnie z powodu wiatru z południa?
18. Czy potrafisz wraz z Nim rozciągnąć sklepienie nieba, mocne jak odlane z metalu zwierciadło?
19. Poucz nas, co Mu mamy powiedzieć, bo nie możemy ułożyć nic z powodu ciemności!
20. Czy należy Mu powiedzieć, że chcę mówić? A jeśli ktoś Mu coś powie, to czy pomnoży Jego poznanie?
21. Tak, czasem nie widać słońca, świeci za obłokami, lecz gdy powieje wiatr, rozprasza chmury.
22. Z północy strzelają złociste promienie — Boga otacza przejmujący majestat!
23. Wszechmocny jest dla nas nie do zgłębienia, jest potężny siłą; słuszności sądu i swej wielkiej sprawiedliwości nigdy nie narusza.
24. Dlatego ludzie odczuwają przed Nim lęk, boją się Go wszyscy mający mądre serca.