Eyub 7 KMEYA

1. YERYÜZÜNDE savaş insan için değil midir? Günleri de gündelikçinin günleri gibi değil midir?

2. Gölgeyi özliyen köle gibi, Ücretini bekliyen gündelikçi gibi,

3. Böylece miras olarak bana sefalet ayları verildi, Pay olarak da bana meşakkat geceleri.

4. Yatarsam: Ne zaman kalkacağım? derim. Fakat gece uzar, ve fecre kadar iki yanıma dönmekten bıkarım.

5. Etim kurtlarla ve topraktan kabuklarla kaplanmış; Derim büzülüyor ve yine açılıyor.

6. Günlerim çulhanın mekiğinden daha tez, Ve bir ümit olmaksızın tükenmedeler.

7. Hatırla ki, hayatım bir soluktur; Gözüm bir daha iyilik görmiyecek.

8. Bana bakmakta olanın gözü bir daha beni görmiyecek; Senin gözlerin üzerimde olacak, fakat ben yok olacağım.

9. Bulut dağılır ve gider, Böylece ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

10. Artık evine dönmez, Ve artık yeri kendisini tanımaz.

11. Ben de dilimi tutmıyayım; Ruhumun sıkıntısı ile söyliyeyim; Canımın acılığı ile şekva edeyim.

12. Ben deniz miyim, yahut deniz canavarı mıyım ki. Üzerime bekçi koydun?

13. Yatağım beni teselli edecek, Döşeğim şekvamı dindirecek, dediğim zaman,

14. Beni ruyalarla korkutuyorsun, Ve rüyetlerle beni yıldırıyorsun;

15. Ve canım boğulmağı, Ve bu kemiklerden ziyade ölümü iyi sayar.

16. Hayatımdan tiksiniyorum; ebediyen yaşamak istemem; Benden el çek, çünkü günlerim bir boşluk!

17. İnsan nedir ki, onu büyütesin, Ve yüreğin onunla meşgul olsun,

18. Ve her sabah onu yoklıyasın, Ve her lâhza onu deniyesin?

19. Daha ne kadar gözünü üzerimden çevirmiyeceksin, Ve salyamı yutacak zaman kadar beni bırakmıyacaksın?

20. Suç ettimse, sana ne ettim, ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef ettin? Ve ben kendime bir yük oldum.

21. Ve niçin günahımı bağışlamaz, fesadımı da gidermezsin? Çünkü şimdi toprakta yatacağım; Ve beni çok arıyacaksın, fakat ben bulunmıyacağım.