Johannes’ evangelium 8 N78NN

1. og Jesus gjekk ut til Oljeberget.

2. Tidleg om morgonen dagen etter kom han til templet att. Alt folket samla seg ikring han, og han sette seg og lærte dei.

3. Då kom dei skriftlærde og farisearane med ei kvinne som var gripen i ekteskapsbrot; dei stelte henne fram

4. og sa: «Meister, denne kvinna har dei kome over medan ho gjorde ekteskapsbrot.

5. Moses har sagt oss føre i lova at slike kvinner skal steinast. Kva seier no du?»

6. Dette sa dei for å setja han på prøve, så dei kunne få noko å klaga han for. Jesus bøygde seg ned og skreiv på jorda med fingeren.

7. Men då dei heldt fram med å spørja, rette han seg opp og sa: «Den av dykk som er utan synd, kan kasta den fyrste steinen på henne.»

8. Så bøygde han seg ned att og skreiv på jorda.

9. Då dei høyrde det, gjekk dei bort, den eine etter den andre, dei eldste fyrst. Til sist var Jesus att åleine med kvinna som stod der.

10. Då rette han seg opp og sa: «Kvar er dei, kvinne? Var det ingen som dømde deg?»

11. «Nei, Herre, ingen,» svara ho. Då sa Jesus: «Så dømer ikkje eg deg heller. Gå bort og synda ikkje meir!»

12. Atter tala Jesus til folket og sa: «Eg er ljoset for verda. Den som fylgjer meg, skal ikkje ferdast i mørkret, men ha livsens ljos.»

13. Farisearane sa til han: «Du vitnar i eiga sak, vitnemålet ditt gjeld ikkje.»

14. Jesus svara: «Vitnar eg i eiga sak, er vitnemålet mitt sant likevel, for eg veit kvar eg er komen ifrå og kvar eg fer av. Men de veit korkje kvar eg kjem ifrå eller kvar eg fer av.

15. De dømer på menneskevis; eg dømer ingen.

16. Men om eg dømer, så gjeld domen min. For eg er ikkje åleine; han som sende meg, er med.

17. Og i dykkar eiga lov står det skrive at to manns vitnemål er sætande.

18. Eg vitnar om meg sjølv, og Faderen som har sendt meg, vitnar òg om meg.»

19. «Kvar er far din?» spurde dei. Jesus svara: «De kjenner korkje meg eller Far min. Hadde de kjent meg, hadde de kjent Far min òg.»

20. Dette sa Jesus attmed tempelkista medan han lærte i heilagdomen. Men ingen la hand på han; for tida hans var endå ikkje komen.

21. Ein annan gong sa Jesus til dei: «Eg går bort, og de kjem til å leita etter meg; men de skal døy i synda dykkar. Dit eg går, kan ikkje de koma.»

22. Då sa jødane: «Han vil vel ikkje ta sitt eige liv, sidan han seier: Dit eg går, kan ikkje de koma?»

23. Jesus sa til dei: «De er nedanfrå, eg er ovanfrå. De er av denne verda, eg er ikkje av denne verda.

24. Eg sa at de skal døy i syndene dykkar. For trur de ikkje at «eg er Han», skal de døy i syndene dykkar.»

25. «Kven er du?» spurde dei. «Kvifor talar eg i det heile med dykk?» sa Jesus.

26. «Mykje har eg å seia om dykk og døma dykk for. Men han som sende meg, talar sant, og det eg har høyrt av han, det talar eg til verda.»

27. Dei skjøna ikkje at det var om Faderen han tala til dei.

28. Difor sa Jesus: «Når de får lyft Menneskesonen opp, då skal de skjøna at «eg er Han», og at eg ikkje gjer noko av meg sjølv, men talar så som Faderen har lært meg.

29. Og han som har sendt meg, er med meg. Han lèt meg ikkje vera åleine; for eg gjer alltid det som er etter hans gode vilje.»

30. Då han sa dette, var det mange som trudde på han.

31. Så sa Jesus til dei jødane som var komne til tru på han: «Vert de verande i mitt ord, er de rette læresveinane mine.

32. Då skal de få kjenna sanninga, og sanninga skal gjera dykk frie.»

33. «Vi er Abrahams ætt,» la dei imot, «og har aldri vore trælar for nokon. Korleis kan du då seia at vi skal verta frie?»

34. Jesus svara: «Sanneleg, sanneleg, det seier eg dykk: Kvar den som gjer synd, er træl under synda.

35. Ein træl vert ikkje verande i huset for all tid, men ein son vert verande der for all tid.

36. Får Sonen gjort dykk frie, vert de retteleg frie.

37. Eg veit at de er Abrahams ætt, men de vil drepa meg, av di ordet mitt ikkje får rom hjå dykk.

38. Eg talar om det eg har sett hjå Faderen, og de gjer det de har høyrt av dykkar far.»

39. «Vår far er Abraham,» sa dei. Jesus svara: «Var de Abrahams born, gjorde de som Abraham.

40. Men no vil de drepa meg, ein mann som har sagt dykk sanninga, som han har høyrt av Gud. Det gjorde ikkje Abraham.

41. De gjer som far dykkar gjorde.» «Vi er ikkje fødde i hor,» sa dei. «Vi har éin far, og det er Gud.»

42. Jesus sa til dei: «Var Gud far dykkar, så hadde de elska meg; for eg har gått ut frå Gud og er komen til dykk. Eg er ikkje komen av meg sjølv, men han har sendt meg.

43. Kvifor skjønar de ikkje det eg seier? Fordi de ikkje toler å høyra mitt ord!

44. De har djevelen til far og vil gjera det far dykkar ynskjer. Han har vore ein mordar frå det fyrste og står ikkje i sanninga; det finst ikkje sanning i han. Når han lyg, talar han ut frå sitt eige, for han er ein lygnar og far åt lygna.

45. Men eg seier sanninga, og difor trur de meg ikkje.

46. Kven av dykk kan peika på synd hjå meg? Men når det er sanning eg seier, kvifor trur de meg ikkje då?

47. Den som er av Gud, høyrer Guds ord. De høyrer ikkje, fordi de ikkje er av Gud.»

48. Då svara jødane: «Er det ikkje sant som vi seier at du er ein samaritan og er forgjord?»

49. «Eg er ikkje forgjord,» sa Jesus, «men eg ærar Far min, og de vanærar meg.

50. Eg søkjer ikkje mi eiga ære. Det er ein som det gjer, og han dømer.

51. Sanneleg, sanneleg, det seier eg dykk: Den som held fast på mitt ord, skal ikkje i all æve sjå døden.»

52. Jødane svara: «No veit vi at du er forgjord. Abraham døydde, og profetane like eins. Og du seier: Den som held fast på mitt ord, skal ikkje i all æve smaka døden.

53. Du er vel ikkje større enn Abraham, far vår? Både han og profetane døydde. Kven gjev du deg ut for å vera?»

54. Jesus svara: «Dersom eg ærar meg sjølv, er æra mi ingen ting verd. Det er Far min som ærar meg, han som de kallar dykkar Gud.

55. De har aldri kjent han, men eg kjenner han. Sa eg at eg ikkje kjenner han, var eg ein lygnar, liksom de. Men eg kjenner han og held fast på hans ord.

56. Abraham, far dykkar, gledde seg hjarteleg til å sjå min dag. Han fekk sjå han og fryda seg.»

57. «Du er enno ikkje femti år,» sa jødane, «og så har du sett Abraham?»

58. Jesus svara: «Sanneleg, sanneleg, det seier eg dykk: Før Abraham var, er eg.»

59. Då tok dei opp steinar og ville kasta på han. Men Jesus løynde seg og gjekk bort frå tempelplassen.