Sędziów 21 SNP

1. Potem, w Mispie, Izraelici złożyli przysięgę: Żaden z nas nie da Beniaminicie swojej córki za żonę.

2. Ludzie przyszli też do Betel, siedzieli tam przed Bogiem do wieczora i głośno, gorzko płakali.

3. Mówili: Dlaczego, PANIE, Boże Izraela, doszło do tego w Izraelu, że wypadło dziś z Izraela jedno plemię?

4. Nazajutrz zaś, kiedy wstali, zbudowali tam ołtarz, na którym złożyli ofiary całopalne oraz ofiary pokoju.

5. Izraelici zaczęli też się zastanawiać: Kto spośród wszystkich plemion Izraela nie przybył do PANA na zgromadzenie? Złożyli bowiem uroczystą przysięgę, że ten, kto nie przyjdzie do PANA do Mispy, będzie musiał umrzeć.

6. Żałowali więc potomkowie Izraela swojego brata Beniamina. Powtarzali: Dzisiaj zostało odcięte jedno plemię od Izraela.

7. Co zrobimy dla tych pozostałych, skąd weźmiemy dla nich kobiety? Bo przecież my sami przysięgliśmy PANU, że nie damy im za żonę żadnej z naszych córek.

8. Wtedy znów powróciło pytanie: Czy jest jakiś jeden ród z Izraela, który nie przybył do PANA do Mispy? I owszem! Na zgromadzenie do obozu nie przybył nikt z Jabesz w Gileadzie!

9. Lud dokonał przeglądu — i rzeczywiście! — z mieszkańców Jabesz w Gileadzie nie było nikogo.

10. Wspólnota Izraela posłała tam zatem dwanaście tysięcy ludzi, dzielnych wojowników, nakazując im, co następuje: Idźcie i wybijcie ostrzem miecza mieszkańców Jabesz w Gileadzie, wraz z ich kobietami i dziećmi.

11. Lecz jeszcze i to zrobicie: Każdego mężczyznę i każdą kobietę, która współżyła z mężczyzną, obłożycie klątwą, lecz zachowacie dziewice — i tak uczynili.

12. Okazało się, że wśród mieszkańców Jabesz w Gileadzie było czterysta dziewic, które jeszcze nie współżyły z mężczyzną. Te kobiety sprowadzono do obozu w Szilo, które leży w ziemi Kanaan.

13. Wówczas cała wspólnota wyprawiła posłów do Beniaminitów, przebywających przy skale Rimmon, ci przemówili do nich i ogłosili im pokój.

14. Wówczas Beniaminici wrócili, a Izraelici dali im za żony kobiety, które przeżyły spośród kobiet Jabesz w Gileadzie. Lecz tych kobiet nie było dla nich dość.

15. Lud zaś wciąż żałował Beniamina, że PAN zrobił wyrwę wśród plemion Izraela.

16. Wówczas starsi wspólnoty zaczęli rozważać: Co zrobimy dla pozostałych, skąd im weźmiemy kobiety? Bo przecież po tym wszystkim w ich plemieniu nie ma już kobiet.

17. Zastanawiano się też: Jak zachować własność ocalonych z Beniamina, by nie zostało wymazane plemię Izraela?

18. My nie możemy dać im kobiet spośród naszych córek, bo Izraelici przysięgli: Przeklęty ten, kto da Beniaminowi kobietę.

19. W końcu znaleźli rozwiązanie: Oto co roku — powiedzieli — odbywa się święto na cześć PANA w Szilo, które leży na północ od Betel, na wschód od traktu wiodącego z Betel do Sychem i na południe od Lebony!

20. I polecili Beniaminitom: Idźcie, zaczajcie się w winnicach

21. i patrzcie. Gdy z Szilo wyjdą dziewczyny powirować w tańcu, ruszcie z winnic, niech każdy schwyta sobie kobietę spośród dziewczyn z Szilo i wraca do ziemi Beniamina.

22. Gdy potem przyjdą ich ojcowie lub bracia, by się nam poskarżyć, powiemy: Zlitujcie się nad nimi. Nie zdobyliśmy dla nich kobiet w czasie walki, a i wy im ich nie daliście, bo inaczej stalibyście się winni.

23. Beniaminici tak uczynili. Ci, dla których zabrakło kobiet, pobrali sobie żony spośród porwanych tancerek. Potem ruszyli do swoich dziedzictw, odbudowali miasta i zamieszkali w nich.

24. W tym czasie rozeszli się też stamtąd synowie Izraela. Każdy poszedł do swojego plemienia i do swojej rodziny, każdy wrócił do swojego dziedzictwa.

25. W tych dniach nie było jeszcze króla w Izraelu, każdy robił to, co uznał w swoich oczach za prawe.