Lukas’ evangelium 15 N78NN

1. Tollarane og syndarane heldt seg nær til Jesus og høyrde på han.

2. Men farisearane og dei skriftlærde murra og sa seg imellom: «Denne mannen tek imot syndarar og et i lag med dei.»

3. Då fortalde han dei denne likninga:

4. Om ein av dykk har hundre sauer og misser éin, lèt han ikkje då dei nittini vera att ute i marka og går av stad og leitar etter den bortkomne sauen til han finn han?

5. Og når han har funne han, vert han glad og tek han på akslene sine.

6. Straks han kjem heim, kallar han saman vener og grannar og seier til dei: «Gled dykk med meg! Eg har funne att den sauen som var bortkomen.»

7. Eg seier dykk: På same måten er det større glede i himmelen over éin syndar som vender om, enn over nittini rettferdige som ikkje treng omvending.

8. Eller om ei kvinne har ti sølvpengar og misser éin, kveikjer ho ikkje då ljos og sopar heile huset og leitar vel til ho finn han?

9. Og når ho har funne han, kallar ho saman vener og grannekoner og seier: «Gled dykk med meg! Eg har funne pengen eg hadde mist.»

10. På same måten, seier eg dykk, vert det glede mellom Guds englar over éin syndar som vender om.

11. Så sa Jesus: Det var ein gong ein mann som hadde to søner.

12. Den yngste sa til far sin: «Far, lat meg få den delen av buet som fell på meg.» Så skifte han eigedomen sin mellom dei.

13. Ikkje mange dagane etter selde den yngste sonen alt sitt og drog til eit land langt borte. Der levde han eit vilt liv og øydde opp alt det han åtte.

14. Då han hadde sett alt over styr, vart det uår og svolt i landet, og han tok til å lida naud.

15. Så gjekk han til ein av mennene der i landet og bad om arbeid, og mannen sende han ut på markene sine; der skulle han gjæta svin.

16. Han ynskte berre å få metta seg med dei skolmane som grisane åt, for ingen gav han noko.

17. Då gjekk han i seg sjølv og sa: «Kor mange leigekarar heime hjå far min har ikkje fullt opp av mat, og her går eg og svelt i hel!

18. Eg vil ta i veg og gå heim til far min og seia: Far, eg har synda mot Himmelen og mot deg.

19. Eg er ikkje verd å kallast son din lenger. Men lat meg få vera som ein av leigekarane dine.»

20. Så tok han i veg og gjekk heim til far sin. Medan han endå var langt borte, fekk faren sjå han, og han ynkast inderleg. Han sprang imot han, kasta seg om halsen på han og kyste han.

21. Då sa sonen: «Far, eg har synda mot Himmelen og mot deg. Eg er ikkje verd å kallast son din lenger.»

22. Men faren sa til tenarane: «Skunda dykk! Finn fram dei beste kleda og ha på han, og lat han få ring på fingeren og skor på føtene.

23. Hent så gjøkalven og slakt han, og lat oss halda måltid og vera glade.

24. For denne sonen min var død og har vorte levande, han var bortkomen og er attfunnen.» Og så tok gleda til.

25. Den eldste sonen var ute på marka. Då han gjekk heimetter og kom bort imot garden, høyrde han spel og dans.

26. Han ropa på ein av drengene og spurde kva dette skulle tyda.

27. «Bror din er komen,» svara han, «og far din har slakta gjøkalven fordi han fekk han frisk heim att.»

28. Då vart han arg og ville ikkje gå inn. Far hans kom ut og prøvde å overtala han.

29. Men han svara: «No har eg tent deg i alle år, og aldri gjort imot det du sa. Men meg har du ikkje gjeve så mykje som eit kje, så eg kunne halda fest saman med venene mine.

30. Men når han kjem heim, denne son din, som har øydt opp pengane dine i lag med skjøkjer, då slaktar du gjøkalven åt han!»

31. Då sa far hans: «Du er alltid hjå meg, guten min, og alt mitt er ditt.

32. Men no skal vi vera glade og fegne. For denne bror din var død og har vorte levande, han var bortkomen og er attfunnen.»