Mateusza 22 SNP

1. Jezus tymczasem znów odwołał się do przykładu:

2. Królestwo Niebios przypomina pewnego króla, który przygotowywał wesele swojemu synowi.

3. Posłał poddanych, by zwołali na uroczystość gości, lecz zaproszeni nie chcieli przyjść.

4. Posłał więc innych poddanych. Powiedzcie zaproszonym — polecił — że pierwsze danie gotowe, mięso czeka na przyrządzenie, wszystko już dopięte. Przyjdźcie na wesele.

5. Oni jednak zlekceważyli zaproszenie i odeszli, jeden na swoje pole, drugi do swego handlu,

6. a pozostali schwytali jego sługi, znieważyli lub pozabijali.

7. Król rozgniewał się, posłał swoje wojsko, wygubił morderców, a ich miasto puścił z dymem.

8. Następnie powiedział do służby: Wesele wprawdzie gotowe, ale zaproszeni nie byli godni.

9. Wyjdźcie więc na skrzyżowania dróg i zaproście na wesele tylu, ilu spotkacie.

10. Słudzy wyszli i sprowadzili napotkanych, złych i dobrych — i zapełniły się miejsca przy stole.

11. Wówczas wszedł król. Chciał przyjrzeć się zaproszonym. Zobaczył wśród nich człowieka nie ubranego w weselną szatę.

12. Jak tu wszedłeś, przyjacielu — zapytał — nie mając weselnej szaty? A ten oniemiał.

13. Król natomiast rozkazał swej służbie: Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie na zewnątrz, w ciemność, tam będzie płacz i zgrzytanie zębami.

14. Wielu bowiem jest zaproszonych, lecz niewielu wybranych.

15. Wtedy faryzeusze odeszli i uknuli pewien plan. Postanowili przyłapać Jezusa na jakiejś niefortunnej wypowiedzi.

16. Wysłali więc do Niego swoich uczniów oraz zwolenników Heroda z takim zapytaniem: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i zgodnie z prawdą uczysz, jak postępować według woli Bożej. Nie wyróżniasz też nikogo, gdyż nie kierujesz się pozorami stwarzanymi przez ludzi.

17. Powiedz nam więc, jakie jest Twoje zdanie: Czy należy płacić podatek cesarzowi, czy też nie?

18. Jezus przejrzał ich zamiary i powiedział: Dlaczego wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy?

19. Pokażcie mi monetę, którą płaci się podatek. Przyniesiono Mu zatem denara.

20. Czyj to wizerunek oraz napis? — zapytał.

21. Cesarza — odpowiedzieli. Wtedy im powiedział: Co cesarskie, oddawajcie więc cesarzowi, a co Boże — Bogu.

22. Gdy to usłyszeli, opuścili Go i zdziwieni odeszli.

23. Tego dnia podeszli do Niego saduceusze. Twierdzą oni, że nie ma zmartwychwstania. Rozpoczęli od takiego przykładu:

24. Nauczycielu! Mojżesz powiedział, że jeśli ktoś umrze bezdzietnie, to brat ma poślubić jego żonę i wzbudzić potomstwo swojemu bratu.

25. Otóż było u nas siedmiu braci. Pierwszy ożenił się i umarł, a ponieważ nie miał potomstwa, zostawił żonę swojemu bratu.

26. Podobnie było z drugim i trzecim — aż do siódmego.

27. Po wszystkich zmarła też kobieta.

28. Przy zmartwychwstaniu więc którego z tych siedmiu będzie żoną? Bo wszyscy ją mieli.

29. Jezus im odpowiedział: Błądzicie, gdyż nie znacie Pism ani mocy Bożej.

30. Po zmartwychwstaniu ludzie nie będą się żenić ani wychodzić za mąż, lecz będą jak aniołowie w niebie.

31. A co do zmartwychwstania, czy nie czytaliście, co wam Bóg powiedział w słowach:

32. Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba? Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych.

33. A tłumy, słysząc te słowa, zdumiewały się Jego nauką.

34. Na wieść o tym, że Jezus zamknął usta saduceuszom, faryzeusze zebrali się razem.

35. Jeden z nich, znawca Prawa, wystawił Jezusa na próbę:

36. Nauczycielu — zapytał — które z przykazań Prawa uznałbyś za najważniejsze?

37. A On mu odpowiedział: Masz kochać Pana, swojego Boga, całym swoim sercem, z całej swojej duszy i każdą swoją myślą.

38. To jest najważniejsze i pierwsze przykazanie.

39. Drugie zaś, podobne temu, brzmi: Masz kochać swojego bliźniego tak, jak samego siebie.

40. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy.

41. Gdy zebrali się faryzeusze, Jezus zapytał ich:

42. Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem? Odpowiedzieli: Dawida.

43. Wówczas ich zapytał: Jak to więc jest, że Dawid, natchniony przez Ducha, nazywa Go Panem? Przecież mówi:

44. Pan oświadczył memu Panu: Usiądź po mojej prawicy, aż pod Twoje stopy położę Twoich wrogów!

45. Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, jak może On być jego synem?

46. I nikt nie był w stanie powiedzieć na ten temat ani słowa. Nikt też od tego dnia nie ośmielił się zadawać Mu pytań.