Mateusza 27 SNP

1. Wczesnym rankiem wszyscy arcykapłani i starsi ludu zdecydowali, że zgładzą Jezusa.

2. Związali Go więc, odprowadzili i przekazali namiestnikowi Piłatowi.

3. Wówczas Judasz, który Go wydał, widząc, że Jezusa skazano, zaczął żałować tego, co zrobił. Zwrócił arcykapłanom i starszym sumę trzydziestu srebrników.

4. Zgrzeszyłem — wyznał. — Wydałem na śmierć niewinnego człowieka. Lecz oni odparli: Co nam do tego? To twoja sprawa.

5. Wtedy rzucił srebrniki do przybytku i odszedł. Później poszedł i powiesił się.

6. Arcykapłani zaś wzięli srebrniki i rozstrzygnęli: Do skarbca świątynnego rzucać ich nie można, gdyż są ceną za krew.

7. Po naradzie zatem kupili za nie pole garncarza — na cmentarz dla cudzoziemców.

8. Dlatego do dziś pole to nazywane jest Polem Krwi.

9. W ten sposób spełniło się to, co zostało powiedziane przez proroka Jeremiasza: Wzięli trzydzieści srebrników, wycenę za Cennego, na jakąGo wycenili synowie Izraela.

10. Te pieniądze dali za pole garncarza, zgodnie z nakazem Pana.

11. Jezus stanął przed namiestnikiem. Czy Ty jesteś królem Żydów? — zapytał namiestnik. Ty to mówisz — odpowiedział Jezus.

12. A gdy arcykapłani i starsi oskarżali Go, nie odpowiadał ani słowem.

13. Wówczas Piłat zapytał: Słyszysz, jak wiele Ci zarzucają?

14. On jednak nie odpowiedział mu na żadne oskarżenie. Namiestnik był tym bardzo zdziwiony.

15. Na święta jednak miał on zwyczaj zwalniać ludowi jednego więźnia, tego, o którego prosili.

16. Właśnie w tym czasie trzymali jednego dość znacznego więźnia, imieniem Jezus Barabasz.

17. Gdy się więc zebrali, Piłat zapytał ich: Którego chcecie, abym wam uwolnił, Jezusa Barabasza czy Jezusa zwanego Chrystusem?

18. Był bowiem świadom, że wydali Go z zawiści.

19. A kiedy siedział na ławie sędziowskiej, jego żona przesłała mu taką wiadomość: Nie mieszaj się w sprawę tego sprawiedliwego człowieka. Dzisiaj we śnie wiele przez Niego wycierpiałam.

20. Tymczasem arcykapłani i starsi nakłonili tłumy, aby prosiły o Barabasza, a dla Jezusa domagały się śmierci.

21. Gdy więc namiestnik zapytał, którego z tych dwóch ma im uwolnić, w odpowiedzi usłyszał: Barabasza!

22. Co więc mam uczynić z Jezusem zwanym Chrystusem? — pytał dalej. A wszyscy zawołali: Ukrzyżuj Go!

23. Co zatem złego uczynił? — zapytał. Oni jednak krzyczeli jeszcze głośniej: Ukrzyżuj Go!

24. Gdy Piłat spostrzegł, że nie udaje mu się nic osiągnąć, przeciwnie, zamieszanie staje się coraz większe, wziął wodę, umył wobec tłumu ręce i oświadczył: Nie jestem winien tej krwi. To wasza sprawa.

25. A cały lud odpowiedział: Krew Jego na nas i na nasze dzieci!

26. Wtedy uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie.

27. Wówczas żołnierze namiestnika zabrali Jezusa do pretorium. Tam zgromadzili wokół Niego całą kohortę.

28. Rozebrali Go i narzucili na Niego szkarłatną pelerynę.

29. Wbili Mu też na głowę splecioną z cierni koronę, a do prawej ręki wcisnęli kawałek trzciny. Następnie klękali przed Nim i drwili: Witaj, królu Żydów!

30. Pluli przy tym na Niego i bili trzciną po głowie.

31. Gdy już mieli dość wyśmiewania, zdjęli z Niego pelerynę, ubrali Go w Jego własne szaty i odprowadzili na ukrzyżowanie.

32. U bramy napotkali pewnego człowieka, Cyrenejczyka imieniem Szymon, i zmusili go, aby poniósł Jego krzyż.

33. Po przybyciu na miejsce zwane Golgotą, czyli Miejscem Czaszki,

34. podali Mu do picia wino z żółcią. Skosztował, ale nie chciał pić.

35. Tam Go ukrzyżowali. Potem rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy,

36. a następnie usiedli i pilnowali Go.

37. Umieścili też nad Jego głową tabliczkę z wypisanym powodem Jego ukrzyżowania: To jest Jezus, król Żydów.

38. Wraz z Nim ukrzyżowali również dwóch przestępców, jednego po prawej, a drugiego po lewej stronie.

39. A ci, którzy przechodzili obok, ubliżali Mu, kręcili głowami

40. i drwili: Ty, co burzysz świątynię i stawiasz ją w trzy dni, ratuj samego siebie, jeśli jesteś Synem Boga. Zejdź z krzyża!

41. Podobnie arcykapłani wraz ze znawcami Prawa oraz ze starszymi z pogardą powtarzali:

42. Innych ratował, a siebie nie może. Jest królem Izraela? Niech teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego.

43. Zaufał Bogu? Niech Go teraz wybawi, jeśli Mu na Nim zależy. Przecież powiedział: Jestem Synem Boga.

44. Tak samo ubliżali Mu ukrzyżowani z Nim przestępcy.

45. Dochodziła dwunasta w południe. Zapadła ciemność i do piętnastej całą ziemię spowijał mrok.

46. Około piętnastej Jezus donośnie zawołał: Eli, Eli, lema sabachtani! Co znaczy: Boże mój, Boże mój, dlaczego Mnie opuściłeś?

47. Niektórzy ze stojących w pobliżu, kiedy to usłyszeli, zaczęli mówić: On woła Eliasza!

48. I zaraz pobiegł jeden z nich, wziął gąbkę, nasączył kwaśnym winem, osadził na trzcinie i podał Mu do picia.

49. Pozostali chcieli go powstrzymać: Przestań — mówili — zobaczymy, czy Eliasz przyjdzie Go uratować.

50. Jezus zaś znów donośnie zawołał i oddał ducha.

51. Wtedy zasłona przybytku rozdarła się na dwoje, od góry do dołu, ziemią zatrzęsło, skały popękały,

52. otwarły się grobowce i wiele ciał świętych, którzy już zasnęli, zostało wzbudzonych.

53. Po zmartwychwstaniu Jezusa wyszli oni z grobów, weszli do świętego miasta i ukazali się wielu ludziom.

54. Setnik zaś i ci, którzy wraz z nim strzegli Jezusa, czując wstrząsy i widząc, co się dzieje, bardzo się przestraszyli. Ten człowiek rzeczywiście był Synem Boga — wyznali.

55. Było tam też wiele kobiet, które przyglądały się wszystkiemu z oddali. Przyszły one za Jezusem z Galilei i usługiwały Mu.

56. Była wśród nich Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba i Józefa, oraz matka synów Zebedeusza.

57. Wraz z nastaniem wieczoru zjawił się pewien bogaty człowiek z Arymatei. Miał na imię Józef i sam też był uczniem Jezusa.

58. Udał się on do Piłata i prosił o ciało Nauczyciela. Piłat polecił je wydać.

59. Józef wziął więc ciało, owinął je w czyste płótno

60. i złożył je w swoim nowym grobowcu, który kiedyś zlecił wykuć w skale. Następnie na wejście do grobowca zatoczył wielki kamień i odszedł.

61. Była przy tym Maria Magdalena i druga Maria; siedziały one naprzeciw grobowca.

62. Nazajutrz, czyli po Dniu Przygotowania Paschy, zebrali się u Piłata arcykapłani i faryzeusze.

63. Panie — powiedzieli — przypomnieliśmy sobie słowa tego oszusta. Jeszcze za życia oświadczył, że po trzech dniach zmartwychwstanie.

64. Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby czasem nie przyszli Jego uczniowie, nie ukradli Go i nie ogłosili ludowi: Powstał z martwych! To drugie oszustwo byłoby gorsze od pierwszego.

65. Piłat odpowiedział: Macie straż, idźcie, zabezpieczcie, jak umiecie.

66. Poszli więc i zabezpieczyli grób — opieczętowali kamień oraz postawili straże.