Nehemjas bok 9 N78NN

1. Den tjuefjerde dagen i same månaden samla israelittane seg og heldt faste, i botsklede og med mold på hovudet.

2. Dei som var av Israels ætt, skilde seg frå alle framande. Dei steig fram og sanna syndene sine og misgjerningane åt fedrane sine.

3. Ein fjerdepart av dagen stod dei kvar på sin stad og høyrde på dei som las opp or lovboka åt Herren deira Gud. Og ein annan fjerdepart av dagen sanna dei syndene sine og tilbad Herren sin Gud.

4. Josva, Bani, Kadmiel, Sjebanja, Bunni, Sjerebja, Bani og Kenani steig opp på den tramen som var laga til levittane, og ropa med høg røyst til Herren sin Gud.

5. Då sa levittane Josva, Kadmiel, Bani, Hasjabneja, Sjerebja, Hodia, Sjebanja og Petakja: Reis dykk ¬og lova Herren dykkar Gud, han som er frå æve til æve. Ja, lova vere ditt herlege namn, som er opphøgt ¬over all lovprising.

6. Einast du er Herren. Du har skapt himmelen, den høge himmel ¬og heile hans hær, jorda og alt som er på den, havet og alt som er i det. Du held liv i alle ting, og himmelhæren tilbed deg.

7. Det var du, Herre Gud, som valde ut Abram, henta han frå Ur i Kaldea og gav han namnet Abraham.

8. Du såg at han var trufast ¬mot deg. Difor gjorde du pakt med han og lova at du ville gje hans ætt landet åt kanaanearane, hetittane, amorittane, ¬perisittane, jebusittane og girgasjittane. Og du heldt din lovnad, for du er rettferdig.

9. Du såg kor mykje vondt våre fedrar leid i Egypt, du høyrde deira rop ¬ved Sevsjøen.

10. Du gjorde teikn og under ¬med farao, med mennene hans ¬og alt folket i landet. For du visste kor harde dei hadde vore med våre fedrar. Då vann du deg eit namn, som du har den dag i dag.

11. Du kløyvde sjøen framfor dei, dei gjekk igjennom ¬på turre botnen. Men dei som fylgde etter, ¬kasta du i djupet; dei sokk som stein ¬i det veldige vatnet.

12. Du leidde dei ¬i ei skystøtte om dagen, om natta lét du ei eldstøtte lysa på vegen dei skulle gå.

13. Du steig ned på Sinai-fjellet og tala med dei frå himmelen. Du gav dei rette ordningar og pålitelege lover, gode føresegner og bod.

14. Du kunngjorde for dei ¬din heilage sabbat; og gjennom Moses, tenaren din, gav du dei bod ¬og føresegner og lover.

15. Du gav dei brød frå himmelen når dei var svoltne, og lét vatn strøyma fram ¬frå berget når dei var tyrste. Du baud dei dra inn og ta i eige det landet ¬som du med opplyft hand hadde lova at du ville gje dei.

16. Men fedrane våre ¬var eit stolt og stridlyndt folk, dei høyrde ikkje på dine bod.

17. Dei ville ikkje lyda ¬og kom ikkje i hug dei under du hadde gjort ¬for dei. Stridlyndte var dei ¬og sette seg føre å fara attende ¬til trældomen i Egypt. Men du er ein Gud som tilgjev, du er nådig og mild, langmodig og rik på miskunn, og du gjekk ikkje ifrå dei.

18. Dei støypte seg jamvel ein kalv og sa: «Dette er guden din, han som førte deg opp ¬frå Egypt.» Og dei spotta deg grovt.

19. Men du var like mild og gjekk ikkje frå dei ¬i øydemarka. Skystøtta veik ikkje frå dei ¬om dagen, men leidde dei på vegen; og eldstøtta veik ikkje frå dei ¬om natta, men lyste opp vegen ¬dei skulle gå.

20. Du rettleidde dei ¬med din gode Ande, du gav dei manna til mat og lét dei få vatn ¬når dei var tyrste.

21. Du sytte for dei i førti år, i øydemarka sakna dei ¬ingen ting. Kleda deira vart ikkje utslitne, og føtene deira hovna ikkje.

22. Du gav dei folk og kongerike som du lét dei få til grenseland. Dei la under seg landet ¬åt Sihon, kongen i Hesjbon, og landet åt Og, kongen i Basan.

23. Du gjorde deira etterkomarar talrike som stjernene ¬på himmelen. Du førte dei inn i det landet som du hadde lova deira fedrar at dei skulle koma og ta i eige.

24. Så kom då etterkomarane deira og la under seg landet. Kanaanearane som budde der, tvinga du i kne for dei. Kongane og folka i landet gav du i deira vald, så dei kunne gjera med dei ¬som dei ville.

25. Dei tok festningsbyar ¬og grøderik jord og eigna til seg hus som var fulle av gode ting, uthogne brunnar og vingardar, oliventre og frukttre i mengd. Dei åt og vart gode og mette, og levde høgt på dine ¬rike gåver.

26. Men så vart dei trassige og sette seg opp mot deg; dei vende ryggen til di lov. Dei drap profetane dine, som åtvara dei og ville føra dei attende til deg. Og dei spotta deg grovt.

27. Då gav du dei over til fiendar, som var harde med dei. Men i si naud og trengsle ropa dei til deg, og du høyrde dei frå himmelen. I di store miskunn sende du dei bergingsmenn, som frelste dei ¬frå fiendane deira.

28. Men så snart dei hadde fått ro, gjorde dei atter det som vondt var i dine augo. Og du gav dei over til fiendar, som heldt dei i trældom. Men når dei på nytt ropa til deg, høyrde du det frå himmelen og berga dei gong på gong i di store miskunn.

29. Du åtvara folket; for du ville føra dei attende til di lov. Men dei var hovmodige og lydde ikkje dine bod. Dei synda mot dine lover, som gjev mennesket liv når det held dei. Dei vende ryggen til i trass; stridlyndte var dei ¬og ville ikkje høyra.

30. I mange år bar du over med dei; du åtvara dei ved din Ande gjennom profetane dine. Men då dei ikkje ville høyra, gav du dei over ¬til framande folk.

31. Men i di store miskunn gjorde du ikkje ende på dei, og du sleppte dei ikkje. For du er ein mild ¬og nådig Gud.

32. Og no, vår Gud, du store, ¬mektige og agelege Gud, du som held di pakt og lèt di miskunn vara ved, rekna det ikkje for smått, alt det vonde som har råka oss frå den tid ¬assyrarkongane rådde, og til denne dag, råka våre kongar og hovdingar, våre prestar og profetar, våre fedrar og heile folket.

33. Du var rettferdig i alt det som hende oss. For du var trufast om vi fór gudlaust fram.

34. Våre kongar og hovdingar, våre prestar og våre fedrar heldt seg ikkje etter di lov; dei akta ikkje på dine bod og dei åtvaringar du gav dei.

35. Endå dei fekk bu i sitt eige rike, og du hadde unnt dei ¬så mykje godt i det vide og grøderike landet som du hadde gjeve dei, så tente dei deg ikkje og vende ikkje om ¬frå si vonde åtferd.

36. Difor er vi trælar i dag; vi er trælar i det landet ¬du gav våre fedrar, så dei skulle nyta ¬landsens frukter og alt det gode som finst der.

37. Den rike grøda i landet går no til dei kongane som du har sett over oss for våre synder skuld. Dei råder etter eige tykke over oss og feet vårt. Vi er i stor naud.

38. Etter alt dette gjer vi ein bindande avtale og skriv han opp. Vi set segl på skrivet, og stormennene, levittane og prestane våre skriv under.