Psalmy 49 SNP

1. Dla prowadzącego chór. Dla synów Koracha. Psalm.

2. Posłuchajcie tego, wszystkie ludy! Wytężcie słuch wy, mieszkańcy świata —

3. Wszyscy razem i każdy z osobna, Wy, bogaci, a także wy, biedni!

4. Moje usta przemówią mądrością, Z mego serca popłynie rozsądek.

5. Skłonię ucho do przypowieści I przy cytrze wyjawię zagadkę:

6. Dlaczego mam się bać w dniach nieszczęścia, Gdy otacza mnie podłość zdrajców,

7. Ludzi ufających swojej mocy, Zadufanych w ogrom swoich bogactw?

8. Przecież człowiek niczym nie wykupi swego brata, Nie jest w stanie dać Bogu za niego opłaty;

9. Okup za duszę jest na to zbyt wysoki, A nikt przecież nie posiada aż tak wiele,

10. Aby sprawić, że ktoś będzie żył wiecznie I uniknie zejścia do grobu.

11. Każdy widzi, że i mądrzy umierają, Głupiec, prostak — wszyscy giną w ten sam sposób I bogactwo zostawiają ludziom obcym.

12. Mogli myśleć, że ich domy są wieczne, Że mieszkania przetrwają pokolenia — Swoimi imionami mogli nawet nazywać jakieś kraje.

13. Człowiek jednak nie obroni się przepychem, Przypomina on bydlęta, które giną.

14. Taka właśnie jest droga pewnych siebie I tych, którzy wierzą w ich przechwałki. Sela.

15. Są jak owce, które wchłonie świat umarłych, Gdzie tylko śmierć będzie ich pasterzem — To prawi, gdy nastanie już poranek, będą nad nimi panowali — A ich postać? Ta zniszczeje wśród umarłych, Nie pomogą im ich świetne pałace.

16. Lecz mą duszę Bóg wykupi z mocy śmierci; To dlatego, że przyjmie mnie do siebie. Sela.

17. Nie bój się, kiedy ktoś się bogaci, Kiedy rośnie znaczenie jego domu;

18. W godzinie śmierci wszystko pozostawi, Nie zabierze z sobą ziemskiej chwały.

19. Choćby sobie za życia dogadzał, Był chwalony w chwilach powodzenia,

20. Dołączy do pokoleń swoich ojców, Którym dzień już nigdy nie zaświta.

21. Nie zrozumie tego człowiek zaślepiony swym przepychem, Przypomina on bydlęta, które giną.